Untitled - Stichting Papua Erfgoed

vallen was. Wat de ouwe dan wel met Evert voorhad, wist Van
Weghen niet, of hij wilde het niet zeggen.
Evert ging rechtop zitten. Hij kuchte. „Resident, weet u al wat ik
voortaan voor werk krijg?" vroeg hij halfluid.
De resident schakelde terug in de tweede versnelling en reed de
wagen, remmend op de motor, een S-bocht door. Hij bromde iets.
Evert dacht, dat hij zijn vraag niet verstaan had en herhaalde hem,
luider nu. „Ik zou graag ..." voegde hij er aan toe. — Willen weten
waar ik aan toe ben, wilde hij zeggen, maar hij vond het te hooghartig
en hij slikte die woorden in.
De resident keek even opzij en daarna weer strak voor zich uit op
de weg, waar de auto zich met de felle voelsprieten der schijnwerpers
langzaam door de bochten wrong. „Ik begrijp best, dat je
graag weten wilt waar je aan toe bent," zei hij toen. „Maar je hoeft
er niet lang naar te raden. Ga direct even mee naar mijn huis. Ik
zal je een paar stukken laten lezen. Dat is meteen een antwoord op
je vraag."
Zij reden een tijdje zwijgend door. Evert zat bij het omlaaggedraaide
raampje en liet de koelte van de avond rond zijn gezicht
en door zijn haren waaien. Er waren geen gedachten ...
„Ja!" zei de resident plotseling hard en kortaf. „Als je in de oetari
zit, ga je afstand leren nemen van het leven."
Evert vroeg zich af, waarom hij dat zei.
„Je hebt me zelf verteld, dat jij dat ook gedaan hebt," ging de
ouwe verder. „Geloof me, kerel, het is de enige manier om ooit een
goede B.B.-ambtenaar te worden."
— Hij is ergens op uit, dacht Evert. — Dit is de inleiding ...
Hij knikte, zonder iets te zeggen.
„Afstand nemen betekent ook afstand doen," zei de resident. „Het
is niet plezierig, maar het is nu eenmaal zo. Je bent niet langer
baas over je eigen particuliere leven. Ik zit hier nou zo'n vijftien
jaar op Nieuw-Guinea en in die tijd heb ik mijn gezin behoorlijk
198