Untitled - Stichting Papua Erfgoed

had heimwee geklonken, gemaskeerd door de uitbundigheid van
steeds sterker verhalen.
Het was bij halfvier, toen ze besloten „dan eindelijk maar eens te
gaan pitten". Zij hingen in hun hangmatten naast elkaar in het
zachte licht van het stervende vuur. Er was een zwijgen tussen hen
gevallen en in dit zwijgen groeiden de oetan, de Papoea's, de tournee.
Zij wisten het en wachtten op elkaar tot één van hen er met
een enkel woord over zou beginnen. Het was onontkoombaar. Zij
zouden niet hebben kunnen slapen als zij de werkelijkheid niet in
de magie van het woord hadden opgeroepen.
Evert lag op zijn rug. Als hij opzij keek, zag hij, donker en massaal^
de hangmat met Van Weghen afgetekend tegen de rossige schemer
van de door het dovende vuurtje verlichte bamboewand.
„Wat doen we nu?" vroeg hij plotseling. Hij bleef strak naar het
atapdak boven zijn hoofd staren. Hij had het gevoel als vroeg hij
het aan niemand en aan iedereen.
„Teruggaan," zei de stem van Van Weghen.
„Kota Baroe?"
„Kota Baroe."
„En dan?"
„Massa werk daar. Ik heb de ouwe voorgesteld, dat jij me in de
komende maanden zo'n beetje komt assisteren met al die kantoorrompslomp.
Je wordt er horendol van. Ik wil af en toe ook wel eens
op tournee. Je verstoft tussen de papieren."
„En ik?"
„Jij hebt voorlopig je portie wel gehad."
„Ja ... misschien."
Van Weghen grinnikte.
„Waarom lach je?"
„Zomaar."
„Mmmm."
„Je kunt een huis uithoeken in Kota Baroe, voor als Heleen komt.' y
195