Untitled - Stichting Papua Erfgoed

het niet meer dan het voorwerp. Als het stuk is, lopen we naar een
winkel en schaffen ons voor hooguit een tientje een nieuw aan.
Maar voor deze mensen is een bijl één der belangrijkste dingen van
hun leven. Je weet nou intussen wel, dat je hier voor één of
twee stenen bijlen een vrouw kunt kopen. Een ijzeren bijl is dus in
hun ogen een enorme afkoopsom. Wat zou jij nou willen? Deze
hele maatschappij ontwrichten door onze normen aan te gaan leggen?
Laten we daarmee beginnen als we alles zo'n beetje onder
bestuur hebben." Hij stond op. „En zou je willen beweren, dat we
al zover zijn? In de verste verte lijkt het er niet op, kerel."
Zij liepen samen terug naar hun hut en voor zij binnentraden, zei
Van Weghen: „Maar ik dank de hemel toch op mijn blote knieën,
dat het zo is afgelopen. Ik houd niet van ruzie en van strafpatrouilles
heb ik mijn buik vol."
VI
jLji] hadden de Waine-Papoea's meegenomen naar Waris om hun
de schadevergoeding uit te betalen. Tevreden waren ze met twee
polisie's naar hun kampong teruggekeerd. Die avond waren Evert
en Van Weghen een beetje luidruchtig geweest. Zij hadden de
spanning van de laatste weken er uit gezongen en geschreeuwd.
Van Weghen had, tot grote verrassing van Evert, uit zijn barang
een fles Cantenac opgediept. „Die hebben we wel verdiend," zei
hij, genoeglijk de fles omhoogstekend. Tot diep in de nacht hadden
zij zitten praten en roken.
Als bij stilzwijgende afspraak vermeden zij ieder onderwerp, dat
ook maar in de verte met de oetan of met de Papoea's te maken
had. Jaap vertelde over zijn leven in Parijs en over de mensen, die
hij daar ontmoet had en Evert sprak over „Caldenhove" en over
Heleen, die mettertijd naar Kota Baroe zou komen. In hun woorden
194