Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hun succesvolle zending. Zij waren opgetogen en renden
schreeuwend, hun parangs zwaaiend, de kampong in.
Van Weghen liep terug naar Evert, die met behulp van Poesjie een
stuntelig, traag lopend gesprek voerde met de mannen van Waine.
Zij zaten gehurkt in een kring en zogen aan de sigaretten, die
Evert had rondgedeeld. Jaap bleef vlak achter Evert staan, zijn
handen in zijn broekzakken gestoken. Hij wipte op tenen en hakken
en zei: „Voor iedere gesneuvelde een bijl, een parang en een
sarong voor de weduwe. Ik heb een hele bende van die dingen in
het posthuis van Waris zien liggen."
Evert keek op. „Dat klopt," zei hij. „Het zijn de contact-goederen,
bestemd voor de tournees van Maiwe Aande, maar die stakkerd zal
er voorlopig wel geen gebruik van maken, denk ik."
„Mooi!" zei Van Weghen en hij hurkte in de kring.
Het duurde geruime tijd voor de Waine-Papoea's begrepen welke
schadevergoeding de beide blanken voorstelden, maar toen knikten
zij en legden zich onmiddellijk bij het aanbod neer. Van Weghen
was daar danig over in zijn schik. Hij wist, dat het soms uren, soms
dagen kon duren voor men tot overeenstemming was gekomen.
„Het is een geluk, dat die jongens geen begrip hebben van de
waarde van een bijl of een parang," zei hij.
Evert keek voor zich uit. „Het is vulgair," zei hij toen. „Je koopt
geen mensenleven af met een bijl of een mes."
„Je hebt gelijk," gaf Van Weghen toe. „Het is vulgair. Maar wat
wil je anders? Je moet leren de dingen reëel te bekijken. Je moet je
niet door ethiek laten leiden in de binnenlanden. Daar kom je niet
ver mee. Normaal kopen die lui een dode af met twee koppen van de
tegenpartij. Dat lijkt veel op een partij voetbal, waar ze net zo lang
blijven schoppen tot de stand weer gelijk is. Als we dat zouden toelaten,
waren we helemaal ver van huis. Bovendien mag je niet uit
het oog verliezen, dat een bijl en een parang voor die kerels een
heel andere waarde vertegenwoordigen dan voor ons. Voor ons is
193