Untitled - Stichting Papua Erfgoed

uit Waine moesten zijn teruggekomen. De verwachting laaide als
een felle vlam door zijn lichaam. Hij greep Van Weghen bij de
arm. „Daar zijn ze al!" siste hij. „Dat is verduveld vlug. Zou dat
betekenen, dat het gelukt is?"
Van Weghen stond groot en breed naast hem. Op zijn strakke gezicht
was niets te lezen. „Afwachten tot ze hier zijn," zei hij.
Evert ergerde zich aan zijn ijzige kalmte. Het was een domper op
zijn blije geestdrift. Hij had de afgelopen dagen nergens anders
aan kunnen denken dan aan een succesvol bemiddelen van de
Punda-Papoea's met die van Waine en ongemerkt had zijn verlangen
zich reeds tot werkelijkheid gevormd.
Er ging nog zeker een half uur van martelende spanning voorbij
voor, onder aan de berg, op het smalle Papoea-pad, dat tegen de
helling opslingerde, enkele mannen zichtbaar werden.
Evert telde hardop: „Een ... twee ... drie ... Vier!! Jaap!! Vier!!
Vijf! Zes! Zeven!! Jaap! Zeven kerels! Die lui van Waine zijn zelf
meegekomen!!"
Toen lachte Van Weghen en zijn gezicht verloor het genadeloos
strakke. Hij gaf Evert een vriendschappelijke peut in zijn rug. „Het
is voor mekaar, peer! Heb ik je niet gezegd, dat het lukken zou?
Als je de hutjes kent, kun je alles met ze doen. Ze zijn als kinderen
of als jonge honden..."
De zeven Papoea's klommen langzaam de helling op. Zeven donkere
gestalten. Boven hun hoofd staken hun pijlen in dunne streepjes
omhoog.
Evert stond iets achter Van Weghen. Hij zag met gretige ogen de
groep mannen naar boven komen. Aan de rand van de open plek
bleven de vier van Waine staan. Zij hadden hun gezichten met
rode strepen beschilderd, maar het dreigende van hun oorlogskleuren
werd getemperd door de gedachte, dat deze vier mannen
zeker niet alleen buiten hun gebied waren gekomen om een oorlog
uit te vechten.
191