Untitled - Stichting Papua Erfgoed

even te laten betijen. Daarna is er met de knullen wel te praten. Je
moet namelijk niet vergeten, dat het in deze streken geen koppensnellers
van beroep zijn. Als zij snellen, zijn ze kwaad en dan zijn
de anderen op hun beurt ook weer kwaad en snellen nog eens een
dubbele portie bij de tegenpartij. Ze slaan er alleen op los als ze
getreiterd worden. Dat is misschien niet altijd leuk, maar — van
hun standpunt bekeken — wel te begrijpen. Nu moeten we alleen
maar zien, dat wij weer met ze aanpappen. Dat kun je het beste
aan de Punda's overlaten. Die lui weten nu eenmaal beter hoe ze
met elkaar moeten opschieten, dan wij ooit in ons leven zullen
kunnen leren.
Evert knikte. „De Punda-Papoea's zullen zeker bereid zijn naar
Waine te trekken om te bemiddelen."
Van Weghen sloeg hem op zijn schouder. „Dan is alles geregeld!"
zei hij opgewekt. „De eerste steen is door jou al gelegd en het is
een flinke kei, als ik het goed begrepen heb ..."
V
In de late middag van de vijfde dag, nadat de drie Punda-Papoea's
als bemiddelaars naar Waine waren getrokken, keerden zij naar
Punda terug. De kreet, waarmee zij al van verre hun komst aankondigden,
scheurde rauw door de vallende avond.
Evert en Van Weghen, die in hun hut aan het avondmaal zaten,
keken elkaar aan, de spanning scherp getekend op hun gezichten.
Weer gilde de kreet en weer...
Zij sprongen op en renden naar buiten.
De kampongbevolking was ook uit de hutten gekomen en dromde
druk pratend en gebarend rond de beide controleurs. Evert, die in
de afgelopen dagen van wachten veel van hun taal geleerd had,
maakte uit hun opgewonden klanken op, dat de drie bemiddelaars
190