Untitled - Stichting Papua Erfgoed

door het Zuidelijke District. Daar was al sinds jaren geen bestuursambtenaar
geweest en het werd tijd, dat daar een inspectie-tocht
werd ondernomen. Het zou tegelijk een prachtige vuurdoop voor
Evert zijn.
Van Weghen verheugde er zich op, weer eens, op echt ouderwetse
manier, een paar weken oetan te trappen. Een welkome afwisseling
in de dagelijkse kantoorsleur. Maar toen het ogenblik van vertrek
was aangebroken, kwamen er een paar spoedzaken voor hem om
af te handelen en hij besloot, dat Evert hem dan maar vooruit
moest reizen. „Je zult wel moeten," zei hij, „want we hebben de
kampongs al eeuwen geleden bericht gestuurd, dat we in aantocht
zijn en het is al een paar maal gebeurd, dat er zo'n vijftig koelies
vergeefs zes dagen door de blubber hebben lopen zwoegen om
toean H.P.B, op te halen. Dat moet nu voorkomen worden."
„Maar het is toch waanzin," had Evert zwakjes geprotesteerd. „Ik
ken het land niet en ik heb nog nooit van mijn leven een stap in de
rimboe gezet!"
Van Weghen had maar wat zitten grinniken. „Voor ons allemaal is
het eens de eerste keer geweest, peer. Het zal wel wennen. En hulp
krijg je onderweg in de kampongs wel. Ze lopen daar hun benen
onder hun je-weet-wel vandaan als ze maar denken een wit voetje
bij je te kunnen halen."
En zo was Evert Caldenhove, met zijn tournee-barang en Polisie
Arnold, in een wankele vlerkprauw gestapt op weg naar kampong
Nafri.
Hij voelde zich onzeker, omdat zijn afkeer van het avontuur onverminderd
was, maar hij zou zijn tong liever hebben afgebeten, dan
zijn onzekerheid ooit tegenover anderen te bekennen. Onzeker zijn
was een luxe, welke hij zich af en toe permitteerde als hij alleen
was. Hij was weer echt het jongetje van zes, dat door zijn vader
op de trein wordt gezet: „Goeie reis, jong! En doe de groeten aan
oma!"
ia