Untitled - Stichting Papua Erfgoed

IV
1 ijdens het eten vertelde Evert Caldenhove over zijn tournee. Hij
hield het verhaal van zijn belevenissen zo sober mogelijk, zo strak
zelfs, dat Van Weghen hem onderzoekend aankeek.
„Je bent toch behoorlijk ziek geweest, is het niet?" vroeg hij.
Evert haalde zijn schouders op. „Dat viel achteraf nogal mee. In
Almin kreeg ik last van dysenterie en wondkoorts. Het vervelende
was, dat er op dat moment een bandjir losbarstte. Nou ja, ik heb
me daarna een paar weken koest gehouden in Wembi. Ik ben nu
weer kiplekker."
„Zo," zei Jaap van Weghen en hij moest denken aan zijn eigen
nuchtere rapporten over zijn pacificatie van het koppensnellersgebied
in Boven-Digoel. Hij wist, beter dan iemand anders, hoe er
gevochten moest worden tegen de eenzaamheid, tegen de wanhoop,
tegen de wurgende obsessie van het groen der oetan, tegen
het eigen verlangen de boel er maar bij neer te gooien. Hij wist,
wat Evert Caldenhove te verdouwen had gehad.
Evert vertelde hem uitvoerig de geschiedenis van Waine. „Eigenlijk
had ik er misschien beter aan gedaan thuis te blijven, dat wil
zeggen, hier in Waris," verontschuldigde hij zich. „Maar ik wist
ook niet wat ik er mee aan moest. De hele zaak negeren kon ik toch
ook niet en omdat jij niet kwam, had ik geen enkele instructie. Je
moet goed begrijpen, dat ik zoiets nog nooit eerder bij de hand heb
gehad."
Van Weghen zwaaide met zijn hand. „Geeft niks! Je hebt niets
verkeerds gedaan."
Maar Evert was niet gerustgesteld. „Ik dacht: laat ik eens gaan
kijken, misschien kan ik de boel wel sussen. Dat is niet gelukt. Maar
toen het eenmaal zover was gekomen, kon ik werkelijk niet anders
doen dan jou een nood-soeratje sturen. God zij gedankt, dat je zo
vlug bent gekomen ..."
187