Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Rustig!" mompelde hij, nerveus met zijn handen door de papieren
woelend. „Rustig! Vooral rustig! Toe nou!" Langzaam bedaarde hij
en ten slotte had hij zich zover in bedwang, dat hij de brieven kon
sorteren en ze op volgorde van datum leggen.
Toen, voorzichtig, en woord voor woord lerend en overdenkend,
begon hij te lezen ...
De winter was al vroeg begonnen, veel te vroeg voor de tijd van
het jaar.
Het had verschrikkelijk gesneeuwd. „We hebben weer eens echt
ouderwets met de ar kunnen rijden, vader en ik..."
„En toen ik 's morgens naar de tram wilde, had het zo geijzeld, dat
ik op handen en voeten naar de halte ben gekropen ..."
„De dominee is uitgegleden, toen hij van zijn fiets sprong. Hij
heeft zijn been gebroken ..."
„En laat ik me nou met die kou een griep op mijn lijf halen! Wel,
wat deksel, jongen, da's me nog nooit overkomen!"
„Ik ben begonnen adat-recht te studeren, Evert. Als vrouw van een
ambtenaar bij het B.B. kan me dat van pas komen ..."
„We hebben nu een plaatsvervanger voor dominee, maar we zullen
wel blij zijn als dominee weer op de kansel kan staan..."
„Hilda, de dog, heeft acht jongen. Prachtdieren. Je moest ze eens
kunnen zien. De burgemeester wilde er graag een hebben. Ze
kosten honderdvijftig, maar hij krijgt er een. Geschikte ouwe
baas..."
„Ik ben beroepen in Gouda, maar ik denk niet, dat ik het aanneem
..."
„Ik zal proberen mijn studie binnen de tijd af te maken, Evert. Ik
kom zo gauw mogelijk naar je toe..."
„En heb je gemerkt, dat ik je twee nieuwe pyama's toch maar in je
koffer heb gepakt? Draag je ze nu? Vader zegt, dat je in de rimboe
geen pyama's aantrekt..."
„Zeg, ouwe jongen, laat eens gauw wat van je horen. We geloven
185