Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Je kunt gerust zijn wat dat betreft. Als je gehoord had, wat de
ouwe in Kota Baroe over je vertelde, zou je gaan blozen."
Evert Caldenhove kreeg een kleur. Maar het was geen gestreelde
ijdelheid, die hem deed blozen. De afgelopen maanden alleen met
zichzelf in de wilde, ongebonden natuur hadden langzaamaan
ieder spoor van ijdelheid uit hem weggezogen. Maar hij voelde zich
opgelucht, omdat hij al die tijd in angst had gezeten, dat hij de ene
blunder na de andere zou maken. Hij zou zijn eigen daden weliswaar
hebben kunnen vergoelijken, omdat hij, als een vreemdeling
in Jeruzalem, de oetan was ingestuurd, maar hij begreep heel goed,
dat de ouwe in Kota Baroe zich daar per slot van rekening niets
van hoefde aan te trekken. „En nou mijn post!" zei hij, bijna
schreeuwend van plotselinge zorgeloosheid. „Mijn brieven! Kom
op!"
III
1 erwijl Van Weghen zich luid zingend in het mandihok stond te
baden, scheurde Evert met driftige bewegingen de enveloppen van
de brieven, die Jaap voor hem uit Kota Baroe had meegebracht:
acht brieven van Heleen, vijf van zijn moeder, twee van zijn vader,
een van zijn broer Karel en een paar losse kattebelletjes van vrienden
uit Amsterdam.
Hij was begonnen te lezen, maar hij moest het opgeven. Zijn ogen
vlogen over de regels, zonder dat hij ook maar één woord begreep.
Hij nam de brieven een voor een op en legde ze toen weer neer.
Het kwam hem voor als vloog hij door een ontzaglijke ruimte, terug
naar een verleden, dat zich plotseling, volkomen onverwachts en
verrassend, aan hem voordeed als een werkelijk bestaand heden.
Hij gaf zich over aan het fluïdum, dat van de dichtbeschreven
velletjes papier straalde en toen wilde hij ze allemaal tegelijk lezen
en in zich opnemen. Een gevoel van onmacht besprong hem en de
tranen schoten in zijn ogen.
184