Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Goeie!" zei Evert dankbaar. „Man, als je Signet meegebracht had,
was ik je evengoed nog om je nek gevallen." Hij inhaleerde gulzig
en liet de rook langzaam en genietend zijn neusgaten uitstromen.
Naast elkaar gingen ze op de rand van de voorgalerij zitten. De begroeting
was nu voorbij, de ontroering weggeschreeuwd in joviale,
kwajongensachtige opmerkingen.
Evert bekeek Van Weghen van opzij. Hij was niets veranderd. Hij
zag, dat diens khaki jungle-kleding bedekt was met modder en vuil
en hij rook, dat Jaap zurig stonk naar zweet. Het was hem, of hij
zichzelf zag zitten, zoals hij iedere avond, na een dagmars, doodmoe
in een bivak was aangekomen. Hij wist nu opeens hoe blij hij
was, dat Jaap eindelijk was komen opdagen. De spanning van de
afgelopen maanden ebde uit hem weg. De enorme verantwoordelijkheid,
die men hem, de baroe uit Holland, op de schouders had
geladen, werd van hem afgenomen. De eenzaamheid van maandenlang
oetan en nog eens oetan verdween. Er bleef alleen een ontzettende
vermoeidheid over. Hij wist, dat die vermoeidheid met
één nacht slaap verdwenen zou zijn. De volgende dag zou hij, verfrist
en gesterkt, helemaal opnieuw beginnen, met Van Weghen als
een grote kracht en steun naast zich.
„Ik ben eens een maand waarnemend praeses van het corps geweest,"
vertelde hij met zachte stem. Hij sprak als was het meer
tegen zichzelf dan tegen Jaap. „De echte praeses was ziek. Longontsteking
of zoiets, daar wil ik af zijn. Maar ik sprong tegen het
plafond van blijdschap, toen die man weer beter was." Hij hief zijn
hoofd op en keek Van Weghen vol aan. „Precies zo voel ik me op
het ogenblik."
Jaap van Weghen lachte zachtjes. „Ik kan het me voorstellen," zei
hij. „Maar vóór mijn komst aanleiding wordt voor jou om een portie
minderwaardigheidscomplex te spuien, moet je één ding goed in je
oren knopen: je hebt op je tournee prachtig werk gedaan, Evert.
Niemand zou je dat verbeterd hebben, ook wij, ouwe rotten, niet.
183