Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dissonanten floot het een melodietje: „Douce France, cher pays de
mon enfance..."
Evert tuitte zijn lippen. Hij wilde terugfluiten, maar hij kon het
niet. Hij gaf een harde, boze trap tegen de bamboewand van het
posthuis.
Tussen het struikgewas van het bergpad trad een hoge, brede
figuur naar voren.
Evert haalde diep adem en liep de voorgalerij af, Van Weghen, het
Hoofd van het Plaatselijk Bestuur in Kota Baroe, tegemoet.
II
,,.Laten we niet gaan Stanley en Livingstonen!" riep Van Weghen
hem toe. Zij stonden vlak tegenover elkaar en met één greep lagen
hun handen ineen. „Kerel!" zei Jaap. „Kerel! Je weet niet half hoe
blij ik ben, dat ik eindelijk heb kunnen komen."
Evert wilde iets zeggen, precies op diezelfde joviaal-hartelijke toon,
maar hij kon geen woord uitbrengen. Hij zou het allerliefste in
huilen zijn uitgebarsten. Hij raasde in zichzelf de ontroering weg.
„Ha, die Jaap!" Dat was alles wat hij zeggen kon. En nog eens:
„Ha, die Jaap!"
„Ik heb zitten springen om je achterna te komen," zei Van Weghen,
terwijl ze samen naar het posthuis liepen. „Enfin, dat weet je zelf
ook wel. Maar er kwamen alle mogelijke klusjes tussen. Da's weer
een ander verhaal. Zeg, ik wilde me eerst mandiën en daarna een
stukje eten. Ik ben bek-af van die vijf dagen rennen."
„Wil ik graag geloven," zei Evert glimlachend. Hij draaide zich om
naar Poesjie en beval hem zeep, handdoeken en kleren voor toean
H.P.B, gereed te leggen.
„Maar eerst een sigaret," zei Van Weghen. Hij haalde een pakje uit
zijn zak en presenteerde Evert.
182