Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hij er zich op verheugd, maar toen het ogenblik gekomen was en
zijn vader hem wakker maakte, had hij geweigerd zijn bed uit te
komen. Het was heerlijk, dat zijn vader gekomen was, maar hij was
bang, dat de rest een teleurstelling zou worden.
„Volkomen gek ben ik!" zei hij hardop tegen Poesjie, die hem nietbegrijpend
aankeek. „Ik zou moeten springen en dansen van
plezier, omdat Jaap eindelijk gekomen is en ik sta hier te dreinen
als een kind."
Achter zich hoorde hij vlugge voetstappen. De schrijver kwam hard
aanrennen. „Toean!"
„Het is toean H.P.B. uit Kota Baroe," zei Evert kort. „Trommel de
polisie's bij elkaar. Over een half uur voor het posthuis aantreden."
De schrijver was al weg. Hij was sinds zijn blunder in Waine onder
een hoedje te vangen.
„En ik waarschuw je, dat je de zaak voor elkaar hebt!" riep Evert
hem na. Het was overbodig dit te zeggen, maar hij had plotseling
behoefte aan actie. Het zou de tijd, die hem nog scheidde van het
ogenblik, dat Van Weghen uit de oetan te voorschijn kwam, gemakkelijker
doen voorbijgaan. „En loop jij naar beneden!" beval
hij Poesjie. „Toean H.P.B, tegemoet."
De jongen rende weg en verdween in het groen van de oetan, de
heuvel af.
Evert liep naar de voorgalerij van het posthuis en nam een grote
slok lauwe koffie uit zijn veldfles. Hij veegde met zijn hand een
paar tabakskruimels van de wankele tafel, legde een stapel
papieren recht en verzette het blikje met bloemen. — Ik lijk wel
een vrouw, die nog gauw even wat aan de kamer doet, als de bezoekers
al op de stoep staan, dacht hij geërgerd. — Net of Jaap hier
naar de bloemetjes komt kijken.
Toen hoorde hij uit de oetan het geluid van stemmen naderen.
Voetstappen vertrapten krakend het dorre hout. Tournee-blikken
tikten tegen elkaar. Een hoog schel fluitje klonk; op het randje van
181