Untitled - Stichting Papua Erfgoed

geloven, dat alles verbeelding geweest was, toen Poesjie plotseling
naast hem opdook. Hij begreep nu, dat het schot werkelijk gelost
moest zijn. De polisie's zaten in de bijgebouwen. Geen van hen was
de oetan ingetrokken in de hoop een varken of een casuaris te schieten.
Er bleef dus maar één mogelijkheid over: Jaap van Weghen
was, tegen alle verwachting in, toch komen opdagen. Hij had het
schot gelost beneden aan de voet van de heuvel, waar de kali
stroomde. Dat betekende, dat het nog hooguit een kwartier duren
kon voor hij boven was.
Evert keek op zijn horloge. Het was zeven minuten voor vier. Het
was de elfde dag, nadat de polisie met zijn soeratje naar Kota
Baroe gelopen was. Van Weghen was dus in aller ijl vertrokken. Hij
had er nauwelijks vijf dagen over gelopen ...
Van Weghen's komst werkte als een anti-climax. Een gevoel van
landerige onverschilligheid steeg in hem op. Maandenlang had hij
op Jaap's komst zitten wachten en dikwijls had hij zijn nagels verbeten
van zenuwen, maar nu het ogenblik er was, kon hij zich niet
tot enige geestdrift opwerken. Het was vreemd... En tegelijkertijd
was er in zijn hart toch een schrijnende pijn, die de tranen achter
zijn ogen deed branden. Hij wilde vloeken en schreien tegelijkertijd.
— Waarom ben ik niet razend blij? vroeg hij zich af, terwijl hij
gedachteloos in zijn zak tastte en een brok lempeng te voorschijn
haalde en er een vormloze sigaret van draaide. — Als Jaap nou
maar goeie sigaretten bij zich heeft. Voor mijn part desnoods die
afgrijselijke Signet-stinkstokken. Alles beter dan dat inlandse
bocht...
Hij stak het strootje tussen zijn lippen en joeg er de brand in.
— Kan ik niet aan wat beters denken dan aan sigaretten?
Het gevoel, dat hem vervulde, herinnerde hem aan zijn jeugd.
Toen hij een jaar of zeven was, hadden zijn ouders hem beloofd,
dat zij hem om klokslag twaalf met Oudejaar uit zijn bed zouden
halen, zodat hij het nieuwe jaar zou kunnen horen. Dagenlang had
180