Untitled - Stichting Papua Erfgoed

niet goed, wat ze met hem zouden beginnen. Hij moest eerst maar
eens inburgeren, vonden zij en bij werd assistent van het H.P.B. *
van Kota Baroe, Jaap van Weghen.
Van het eerste ogenblik af, waarop Evert met Van Weghen kennis
maakte, wist hij een vriend gevonden te hebben. Van Weghen was
een grote, breedgeschouderde man van achter in de twintig. Hij
had een wilskrachtig-intelligent gezicht, waarin twee donkere,
bijna zwarte ogen stonden, waar gouden vonkjes doorheen schoten,
als had hij voortdurend binnenpretjes. Hij was jaren geleden vanuit
Parijs naar Boven-Digoel vertrokken, waar hij zich had ontpopt
als een fantastisch oetanloper. Hij had een beruchte koppensnellersstam
onder bestuur gebracht en was, korte tijd voor Evert's
aankomst op Nieuw-Guinea, naar Hollandia overgeplaatst. Hij leefde
daar betrekkelijk in een geestelijk isolement. De mensen van
Kota Baroe waren over het algemeen wel geschikte orangs 2 , maar
de belangstelling ging meestal niet veel verder dan het dagelijkse
werk. Er waren enkele vrouwen, die heimwee hadden, doch haar
verlangen richtte zich voornamelijk op het comfort, dat zij in Holland
gewend waren geweest en dat zij op Nieuw-Guinea zo node
misten. De blanke gemeenschap van Kota Baroe speelde onder
elkaar het bittere spel der surrogaten en voor velen was het contact
met de Europese culturele wereld langzamerhand verloren gegaan»
Er was een wat duf-burgerlijke interesse voor in de plaats gekomen.
Van Weghen speelde het spel mee, met overgave zelfs, doch altijd
met dat kleine tikje ironie, dat het spel nog juist scheidde van de
ernst. Hij was misschien meer Parijzenaar dan Nederlander in zijn
denken. In hem leefde de Europese geest nog wezenlijk, tastbaar
bijna in zijn schier eindeloze alleenspraken, als hij 's avonds met
Evert achter een glas bier zat.
Het was het plan, dat Evert met Van Weghen op tournee zou gaan
1 Hoofd Plaatselijk Bestuur.
2 Mensen.
18