Untitled - Stichting Papua Erfgoed

in de grond van onze luiheid en onverschilligheid begraven ...
Twee dagen later besloot Evert naar Waris terug te keren. Hij
wilde de komst van Van Weghen afwachten. Van Jaap zou het afhangen
of hij binnenkort weer naar Punda zou teruggaan.
Alle kampongbewoners deden hem uitgeleide. Hun angst was geheel
verdwenen. Er waren vreugde en dankbaarheid voor in de
plaats gekomen. De mannen sloegen hun arm om zijn schouders en
spraken druk tegen hem, hun woorden begeleidend met brede armgebaren.
Zij brachten Evert weg tot aan de rand van de oetan, in de nabijheid
van de plek, waar hij een paar dagen tevoren de jongen gevangen
had genomen.
Verder gingen zij niet.
Hun isolement was volkomen. Zij voelden geen behoefte te ontdekken
wat er aan de andere kant van de bergen lag. Zij waren
tevreden met hun eigen, kleine wereld.
De terugreis naar Waris verliep snel. In nauwelijks twee dagmarsen
bereikte hij de kampong, waar nog geen bericht van Van
Weghen was ontvangen.
Het was even een teleurstelling voor hem, maar hij bedacht toen,
dat het onmogelijk was zo vroeg al antwoord op zijn briefje te
hebben.
„Wachten ..." zei hij, het posthuis binnentredend. „Wachten ..."
De tijd viel log en zwaar over hem heen ...
178