Untitled - Stichting Papua Erfgoed

eide kanten door de as. Het was een gebaar van vrede en vriendschap.
De Punda-Papoea's waren stevig gebouwde kerels, hoewel zij kleiner
van postuur waren dan die aan de kust. Hun gezichten waren
niet onvriendelijk, niet verminkt door tatoueringen. Sommigen
droegen hun haar hoog, omwonden met de bruine huid van een
koeskoes; anderen hadden het in kleine bosjes bijeen gehouden met
vezels, zodat zij het uiterlijk hadden van een vrouw met papillotten
in het haar. Hun neusbeen en oorlelletjes waren niet doorboord.
Velen droegen als versiering een uit bamboe gesneden kam opzij in
het haar. Hun armen waren overdekt met kleine gezwellen van opzettelijk
aangebrachte brandwonden. Om hun hals en over hun
borst hingen lange snoeren van kleine varkens- en hondetanden en
glazuurachtige pitten, die zij beschilderd hadden. Om de linkerbovenarm
droegen zij nauwe, enkele centimeters brede rotanbanden,
waarin zij hun casuarisdolk gestoken hadden. Verder droegen
zij geen kleding of versiering, behalve een peniskoker of een
klein schaamschortje van dunne, rafelige boombast vervaardigd.
Hun pijlen waren aan de punt gespleten en versterkt met een botje
van de lau-lau. De pijlpunten waren voorzien van talloze kleine
weerhaakjes en de schachten waren versierd met heel kleine vogelveertjes.
De meeste mannen waren gladgeschoren. Evert ontdekte
later, dat zij zich schoren met een messcherp gesneden bamboesplinter.
De Punda's leden blijkbaar niet aan framboesia en cascado, want
bij geen der mannen was een spoor van die gevreesde ziekten te
bekennen. Zij verspreidden echter wel een zware, weeë lichaamsgeur,
die werd veroorzaakt doordat zij zich van boven tot onder
insmeerden met grauwe modder als bescherming tegen de
muskieten, waarmee zij in dit bergland lang niet zo geplaagd werden
als in het drassige kustgebied.
Het duurde geruime tijd voor Evert de vrouwen te zien kreeg. Zij
171