Untitled - Stichting Papua Erfgoed

het gezicht en toen hij vlak bij hen was, greep hij een van hen bij
de hand en schudde die glimlachend heen en weer.
De man vertrok zijn gezicht in een bijkans panische angst, maar de
glimlach op Evert's gezicht was geruststellend en zijn schrik bedaarde;
een brede lach brak rond zijn blauw-grijze lippen.
Die lach was een teken.
De anderen barstten plotseling los in een pandemonium van
schreeuwen, lachen en gillen. Zij dromden rond Evert en bekeken
hem van onder tot boven. Zij verbaasden zich over zijn khakishorts
en zijn witte hemd. Zij streken over zijn haren, die, na de
maanden in de oetan, zo lang als het haar der Javaanse bedjahrijders
geworden waren. Zij betastten zijn armen en benen, knepen
er in en wreven er over en al die tijd kakelden zij opgewonden in
een taaltje, waar hij tittel noch jota van begreep.
Evert maakte zich los uit de kring en drentelde naar de barang,
waar hij neerhurkte. De mannen van Punda volgden zijn voorbeeld.
Hij begon zijn geschenken uit te delen. Hij gaf met gulle handen en
met een grote vreugde in zijn hart.
De mannen aanvaardden zijn gaven met verrukte kreten. Sommigen
konden zich niet langer bedwingen en dansten.
De blanke man was gekomen.
Hij had bijlen geschonken.
Scherper dan de bijl uit het graniet,
dat jarenlang geslepen wordt.
Hij had het vuur geschonken,
verborgen in een kleurige doos.
Hij had de spiegel geschonken,
het schone, blinkende wonder,
twee waren zij geworden.
Een der oudste mannen nam Evert's hand en strooide wat as in de
naar boven gekeerde palm. Daarna wreef hij zijn eigen hand aan
170