Untitled - Stichting Papua Erfgoed

gauw eens wat van je horen!" Toen was zij het huis in gevlucht.
De oude heer Caldenhove reed als een razende Roeland naar
Amsterdam. Er was geen reden voor, want ze zouden ook met een
matig gangetje ruimschoots op tijd komen. Maar het was zo zijn
manier om iets af te reageren. Hij had zich op Schiphol zover herwonnen,
dat hij Evert gewoon de hand kon drukken. „Schrijf maar
eens gauw, jong! En laat je niet kisten!"
Het vertrek was een droom. Heleen was er, rustig en onaangedaan
als altijd; een oase temidden van de nerveuze vrienden, die allemaal
waren komen opdagen om hem vaarwel te zeggen. Hij drukte
handen, handen, handen. Hij zag gezichten, gezichten, gezichten.
Hij zei dwaze, nietszeggende dingen op andere dwaze en nietszeggende
dingen. En al die tijd was het of hij ergens buiten zichzelf
stond en een lange, breedgeschouderde jongeman zag staan in
een uniform, waarop trots een gouden streep rond de epauletten
spande.
Ten laatste bleven alleen zijn vader en Heleen over.
„Nou!" zei de oude heer Caldenhove schor. „Nou!"
De zakelijke luidsprekersstem van de omroepster waarschuwde, dat
het tijd werd naar de douane te gaan.
Toen sloeg Heleen Geraerds haar armen om zijn hals. „En als het
klimaat er niet helemaal is zoals in Nice, is het ook niet zo erg,"
fluisterde zij in zijn oor. „Ik kom toch, Evert!"
En het was het allerergste moment, toen hij tranen in Mar ogen
zag.
Hij was in Hollandia aangekomen, waar men hem met gemengde
gevoelens ontving. Niemand begreep, waarom hij zo plotseling
naar Nieuw-Guinea was gedirigeerd en niemand had een bericht
van zijn komst gestuurd. Hij kwam letterlijk en figuurlijk uit de
lucht vallen. Bestuursambtenaren konden ze echter altijd gebruiken,
maar omdat hij zo'n baroe 1 was, wisten ze de eerste weken
1 Nieuweling.
17