Untitled - Stichting Papua Erfgoed

— Het is paradoxaal, dacht Evert. — Ik hoor de kakatoes
schreeuwen en de krekels oorverdovend tjirpen. De bladeren der
bomen klapperen tegen elkaar als de wind er langs vaart. Duizenden
vogels zingen. En toch voel ik dit als een grote stilte. Misschien
komt het, omdat deze wildernis een volstrekte eenheid in organismen
is. Misschien ontbreekt er een klankbord. Misschien is het
alleen maar de eenzaamheid, die uit al deze geluiden opstijgt en
een beklemmende stilte bouwt...
Kampong Punda lag hoog op een bergplateau. Het dorp bestond
uit een tiental hutten, die langs een smal, in de oetan gekapt
paadje stonden. De hutten waren op lage, aarden terpen gebouwd.
Zoals Evert wel verwacht had, was Punda, nadat de vrouw gillend
de oetan was ingevlucht, volkomen verlaten. Hij wijdde nu al
zijn aandacht aan de jongen. Hij moest zijn vertrouwen winnen
voor er van enig contact met hem of met zijn stamgenoten sprake
zou kunnen zijn.
De dragers brachten de barang naar hem toe en hij begon uit te
pakken. Hij stapelde de geschenken rondom zich op en hij voelde
zich een ogenblik als Sinterklaas.
Dit was een kritiek ogenblik. Hij zat gehurkt naast de contactgoederen,
trillend van spanning. Als de jongen nu vluchtte, zou
alle moeite tevergeefs geweest zijn en kon hij opnieuw beginnen.
Maar hij moest het proberen, het was zijn enige mogelijkheid. Hij
kon buitendien de jongen moeilijk gevangen blijven houden. Als
hij zou moeten bemiddelen tussen hem en de gevluchte kampongbewoners,
moest hij dat in volle vrijheid doen.
Evert legde een bijl voor hem neer, nadat hij met gebaren had proberen
uit te leggen, waartoe hij diende.
De jongen nam de bijl op en liet het staal vonken in de zon. Toen
stond hij op en begon er als een razende mee tegen de stammen
van jonge papaja-boompjes te beuken. Hij uitte opgewonden kreten
bij het zien van de diepe, blanke snede in het hout. Hij hield op, de
167