Untitled - Stichting Papua Erfgoed

jonge Papoea, wie de angst vertrokken op het gezicht getekend
stond.
Na een minuut of tien haalde Evert een brok lempeng uit zijn zak,
reikte de polisie een stuk toe en begon toen zelf met rustige, weloverwogen
bewegingen een sigaret te rollen. Hij gaf de sigaret aan
de jongen, die hem aannam, maar er roerloos mee in zijn hand bleef
zitten. Evert rolde een tweede sigaret, die hij in zijn mond stak.
Hij schrapte toen met een langzaam gebaar een lucifer aan.
De jongen kromp even ineen van schrik en keek toen met grote,
verbijsterde ogen naar het doosje, dat Evert in zijn hand hield.
Evert blies de lucifer uit, schrapte een nieuwe aan en zoog het
vuur in de tabak. Hij blies een grote rookwolk voor zich uit en stak
toen de brandende lucifer naar de jongen, die aarzelend, meer uit
angst dan bewust, begon te roken.
Daarna was het weer stil.
Evert tuurde naar het vuurpuntje van zijn sigaret. Hij wist voor het
ogenblik niet veel beters te doen, dan te proberen de jonge Papoea
uit kampong Punda op zijn gemak te stellen. Hij probeerde kringetjes
te blazen, maar het lukte niet.
Poesjie en de koelies waren inmiddels ook aangekomen en staarden
met onverholen verbazing naar toean-controleur, die roerloos onder
een boom naast een jonge Papoea een sigaret zat te roken.
Evert stond op en hing zijn karabijn over zijn schouder. Hij gaf het
bevel verder te lopen, naar kampong Punda. Voorop liep Faroka en
achter hem de polisie met de jongen, die weliswaar iets van zijn
angst verloren bleek te hebben, maar er niettemin duidelijk op uit
was bij de eerste de beste gelegenheid, welke zich zou voordoen,
de benen te nemen. Evert, die vlak achter hem liep, had het in de
gaten en hij was op zijn hoede. Poesjie en de dragers volgden op
twintig meter.
Het was nog ongeveer een uur tot kampong Punda. Zij liepen langzaam,
omwonden door de zwachtels van de grote stilte in de oetan.
166