Untitled - Stichting Papua Erfgoed

II
.Taroka bleef staan en boog zich voorover. Zijn ogen speurden
langs de grond. Toen wees hij naar een paar afgebroken takjes, die
tussen het gras lagen. „Hier liepen die van Punda, toean," fluisterde
hij.
Evert knikte. Hij kon onmogelijk in die paar takjes het spoor van
een mens ontdekken, maar hij wist, dat hij in dit opzicht verre in
de schaduw bleef van de oude man, die zijn hele leven in de oetan
had doorgebracht en ieder geluid, iedere beweging, ieder spoor op
de grond onmiddellijk thuis wist te brengen. Voor alle zekerheid
gebood hij Poesjie en de dragers, een flink eind achter te blijven.
Met Faroka en de polisie trok hij langzaam en geruisloos sluipend
verder.
De oude man bevroor plotseling in zijn stap. Het was zo onverwachts,
dat Evert, die vlak achter hem liep, tegen hem opbotste.
Faroka hief zijn hoofd op. Hij stond recht overeind en iedere vezel
van zijn lichaam was gespannen. De aderen tekenden zich als
dunne, smalle koorden af in de huid van zijn magere nek. Met een
knokige vinger wees hij de oetan in.
Evert luisterde. Van heel ver uit het oerbos klonk een dof, regelmatig
kloppen. Het deed hem denken aan de specht, die in het
park rond „Caldenhove" met zijn scherpe snavel tegen de stam
van een boom hamerde.
Uiterst voorzichtig slopen de drie mannen verder, dichter naar het
geluid, dat spoedig duidelijker te horen was. De polisie vezelde
Evert in het oor, dat daarginds iemand bezig was met sagokloppen.
Zij konden nu niet ver meer van kampong Punda verwijderd
zijn.
Zij bereikten een kleine, open plek in het bos. Een jonge Papoea
zat met de rug naar hen toe in een opengespleten sago-stam de
sago te kloppen. Met vlugge, harde slagen liet hij zijn stamper, die
164