Untitled - Stichting Papua Erfgoed

schuwe, doch zeker geen kwaadaardige mensen waren. Hij vond
het bericht over een ruilhandel met Waine heel belangrijk. Misschien
had hij nu de oplossing voor het probleem van de dreigende
oorlog in zijn vingers. Wellicht zou het mogelijk blijken de Punda's
als bemiddelaars met Waine te gebruiken. In ieder geval wilde hij
poolshoogte nemen en daarna de zaak aan Van Weghen overlaten.
Het was twee dagreizen ver naar de streken der Punda's. De bergen
rijden zich tot lange ketens aaneen, hoger en hoger. Het kwam
Evert voor, als was dit gebied woester en onherbergzamer dan het
bergterrein in het noorden. Hoog in het bergland bemoeilijkte deijle
lucht het lopen, maar de bodem bood, met zijn hardlemen:
onderlaag, gelukkig voldoende steun om gemakkelijker vooruit te
komen dan in de streek vóór Waris.
Evert liep uitsluitend op de aanwijzingen van de oude Faroka, die
zonder aarzelen een weg zocht door de schier ondoordringbare
oetan, over de barre rotsmassieven en door bruisende, wielende
kali's, die met donderend geraas van de bergen stroomden. Het was
een groots landschap van ongebreidelde oer-natuur.
Eerst laat in de middag van de tweede dag, toen zij, volgens
Faroka, nog slechts enkele uren van Punda verwijderd waren, sloegen
zij een eenvoudig bivak op tegen een berghelling. Hij trok
Faroka's woorden in twijfel, want hij kende het verwarde begrip,
dat een Papoea van tijd heeft. Hij ging vroeg slapen, voelde zich
merkwaardig rustig. Hij had zich vast voorgenomen, zich geen
zorgen voor de tijd te maken. Tweemaal had hij nu een poging
ondernomen zijn tournee te bekronen met een contact met nog niet
onder bestuur gebrachte stammen. Tweemaal was het op een mislukking
uitgelopen. In Almin waren het de bandjir en de wondkoortsen
geweest; in Waine de opgezweepte wraakzucht van de beledigde
en getergde Papoea's. Punda was de derde poging.
— Driemaal is scheepsrecht, dacht hij glimlachend. — Ik hoop, dat
het ook het recht van de oetan is ...
163-