Untitled - Stichting Papua Erfgoed

NEGENDEHOOFDSTUK
I
De nieuwe dag was nauwelijks tien uren oud, toen Evert de wurgende
verveling en het afmattende wachten, waarin hij twaalf
dagen en twaalf nachten in het posthuis van kampong Waris zou
moeten doorbrengen, levensgroot voor ogen stonden. Er was maar
één mogelijkheid om in de tijd, dat hij op Van Weghen's antwoord
wachten moest, niet mataglap te worden: hij moest iets doen. Hij
moest iets ondernemen, waardoor zijn innerlijke spanning zou worden
afgereageerd. Hij wilde niet, dat de eenzaamheid hem weerloos
zou vinden, uitgehold door het nietsdoen en de suggestie van
het eeuwige groen der oetan rondom hem.
Voor het avond was, had hij zijn besluit genomen. Hij zou de volgende
morgen, vergezeld van een polisie, zeven dragers en de oude
Papoea Faroka als gids, vlak langs de Australische grens in zuidoostelijke
richting trekken om contact op te nemen met de Punda-
Papoea's, die daar in het dichtbevolkte berggebied woonden.
Nooit tevoren had een blanke een voet in deze streken gezet. De
Punda's leefden tamelijk geïsoleerd op een plateau bij de Siwobergen.
Wat de kampongbewoners van Waris, die heel zelden met
hen in aanraking kwamen, wisten te vertellen, was, dat zij blijkbaar
ruilhandel dreven met Waine. Uit de verhalen van de oude
Faroka kreeg Evert de indruk, dat de Punda-Papoea's weliswaar
162