Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Maar wat had het voor zin zich dit af te vragen? In het zuiden
klonk de oorlogskreet der Waine-Papoea's.
„Oe wa loe wellü"
Hij zou steeds luider klinken tot de oetan er geheel van vervuld
raakte. Hij moest deze toestand onder ogen zien en er iets tegen
ondernemen.
— God! dacht Evert Caldenhove, — ik ben een baroe, ik weet het.
Gij hebt het mij weer eens doen voelen. Ik ben een baroe in de
oetan en een baroe in het leven. Gij hebt mijn overmoed neergeslagen
en het is goed, dat Gij dit gedaan hebt...
Hij stond op en liep naar buiten, naar de voorgalerij. De nacht lag
als een dikke deken over de wereld. Evert Caldenhove hief zijn
hoofd op naar de hemel. — Mijn vader heeft eens gezegd, dat vele
mensen alleen maar bidden als ze in de penarie zitten, dacht hij.
— Ik ben één van die mensen, geloof ik...
Toen stak hij zijn oliepitje aan en pakte zijn brieventas. Hij legde
een velletje papier voor zich op een tournee-blik, schroefde zijn vulpen
los en begon met felle, bijna driftige bewegingen te schrijven.
„Beste Jaap! Het is nu werkelijk de hoogste tijd, dat je komt opdagen.
In Waris is de schrijver zo stom geweest op een verkenningstocht
in Waine de hele boel in de fik te jagen. De hel is
losgebarsten. Ik ben er persoonlijk heengegaan om de zaak te
sussen, maar ze ontvingen mij met pijlen. Er is van onze kant geschoten.
In Epmi en Maisink rommelt het. Die knapen daar blijken
een rooftocht naar Waine te hebben gemaakt. Zes koppen werden
gesneld.
Ik zal twee weken op je wachten hier. Als je er dan nog niet bent,
zit er voor mij niets anders op dan terug te gaan. Ik kan hier op
mijn eentje niet veel uitrichten. Ik had graag, dat je bij de ouwe
het zenden van een patrouille bepleit. Als hij die niet stuurt, zitten
we hier met onoverzienbare narigheid. Ik kan het niet tegenhouden.
Saluut"
160