Untitled - Stichting Papua Erfgoed

te zwijgen, maar hij wist, dat het een vergeefse poging was het losgebrande
vuur tegen te houden.
„Oe wa loe wellü"
De oetan ten zuiden van Waris was in opstand.
Evert Caldenhove erkende zijn nederlaag.
Hij liep langzaam en alleen de berg op naar het posthuis ...
V
Jbvert liet de duisternis het posthuis binnensluipen en hij deed
geen moeite met wat schamel licht de nacht terug te dringen. Hij
zat op een tournee-blik, zijn hoofd tussen zijn handen. Voor het
posthuis liep een Papoea-polisie heen en weer. Hij telde de stappen.
Tien passen heen... Tien passen terug... Toen hij opkeek, zag
hij het vurige puntje van het strootje, dat de man rookte. Een
rossige streep door het duister.
Hij keerde de gebeurtenissen van de afgelopen dagen om en om in
zijn gedachten, tevergeefs zoekend naar een oplossing. Aan rechtvaardiging
durfde hij helemaal niet denken. Zuiver zakelijk geredeneerd
kon hij zeggen: het conflict in Waine kan uitgroeien tot een
volledige opstand, waarbij alle kampongs in het Waine- en Warisgebied
betrokken zijn. Er volgt een eindeloze moord- en roofpartij.
Het zal het leven van duizenden kosten. Ik moet daartegen optreden,
ook al kost het een paar doden.
Hij was opgetreden en het had twaalf doden gekost. Nu martelde
hij zijn geest met de vraag: had dit voorkomen kunnen worden?
Waren er nog andere mogelijkheden geweest? Heb ik werkelijk
het uiterste beproefd?
Hij voelde zich niet langer de zelfbewuste Evert Caldenhove, de
man, die maandenlang strijd had geleverd met de oetan en haar de
baas was gebleven. Hij was weer de baroe, de nieuweling...
159