Untitled - Stichting Papua Erfgoed

den met vreemd vertrokken gezichten op de grond, het lichaam
nog gekromd in de woede-sprong. De anderen vluchtten in paniek
terug achter de borstwering, vanwaar zij als razenden pijlen bleven
afschieten in de richting van de oetan.
Evert krabbelde overeind. „Terugtrekken!" beval hij met scherpe
stem. „Twee aan twee. Tussenruimte dertig meter. Ijltempo naar
het bivak. Wachten tot ik kom."
De polisie's trokken af. Twee aan twee verdwenen zij in de oetan.
Evert vuurde met zijn karabijn hoog in de lucht. De vlakte lag als
een laaiend vuur tussen hem en de barricade, waarachter de mannen
van Waine verborgen waren. In het vuur lagen de doden...
Hij bleef alleen achter, starend naar de stille lichamen voor de
borstwering en toen draaide hij zich om en volgde de laatste twee
polisie's. ledere tien meter stond hij stil en schoot een kogel door
het bladerdak van de oetan.
De mannen van Waine bleven achter hun borstwering en schoten
hun pijlenwolken vijftien meter ver over de vlakte.
In het bivak vond hij de mannen terug. Er ontbrak er niet een. In
aller ijl braken zij op en begonnen de terugtocht. Evert was de
laatste. Hij wilde eventueel de eerste stoot opvangen, een paniek
onder de dragers was wel het laatste wat hij wenste.
Maar die van Waine kwamen niet. Zij zaten achter hun palissade
en verwachtten een overval. Zij begrepen niets van die plotseling
ingetreden stilte. Zij staarden over de vlakte naar de oetan. Maar
het bleef stil.
De stilte was angstaanjagend. Zij bevochten de stilte en loeiden
hun strijdkreet. „Oe wa loe wellü"
Evert Caldenhove hoorde de kreet achter zich aan door de oetan
golven en hij versnelde het tempo. Zij renden bijna ...
Voor het invallen van de duisternis, de volgende dag, bereikten zij
Waris. Hij riep de mannen bijeen en beval hun over het gebeurde
158