Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„En wee je gebeente als één van jullie het hart in zijn lijf heeft een
schot te lossen zonder dat ik daarvoor het teken geef!"
De mannen knikten, ten teken dat zij hem begrepen hadden.
Voorovergebogen sloop hij daarna in de richting van de kampong.
Zijn slappe, linnen sluipschoenen maakten nauwelijks geluid. Hij
hoorde zijn eigen, zware ademhaling en voelde het bonzen van zijn
bloed in zijn lichaam. Zijn ogen knepen zich tot spleten en begonnen
te branden van het ingespannen turen. Het groen van de
oetan, rondom hem, stond bewegingloos.
De spanning, die in hem groeide, ontlaadde zich plotseling in een
dwaze gedachte, waarom hij grinniken moest. — Stel je voor, dacht
hij, — dat die lui direct de kampong uit komen rennen en zeggen:
wij spelen lekker niet meer mee, want jullie doen vals ...
Toen zag hij plotseling Waine liggen, gebouwd op een klein
plateau tegen de berghelling. Een verzameling rieten hutten, die
op de grond waren gebouwd, niet op palen, zoals in het onder bestuur
staande gebied gebruikelijk was. Hij sloop tussen de bomen
door tot aan de bosrand, waar hij de vooruitgezonden polisie vond.
Hij hurkte naast de man neer. „En?"
De Papoea haalde moedeloos zijn schouders op en wees voor zich
uit.
Van de bosrand naar de kampong was nog ongeveer dertig meter,
een groot, open stuk, waarop de zon ongenadig brandde. Bij de ingang
van Waine was een manshoge borstwering van pisangbladeren,
doorvlochten met stukken hout, boomschors en lianen opgetrokken.
Evert zag de borstwering zachtjes bewegen. Hij vermoedde een
groot aantal krijgers achter de primitieve beschutting. Er kwam
een droog gevoel in zijn mond. Hij slikte moeilijk. In zijn buik
krampte even een felle steek. Hij haalde diep adem. Toen richtte
hij zich op en liep tussen de bomen door, het open stuk voor de
kampong op. Het was, als zag hij zichzelf lopen: een kleine figuur
155