Untitled - Stichting Papua Erfgoed

schoten, toean," antwoordde de bediende trots. „Hier is het kakld
van de casuaris en de schouder van het varken. Banjak babi, toean,
banjakka!"
— Geen Concertgebouw vanavond, dacht Evert en hij grinnikte.
„Geef maar eens hier," zei hij, opgewekt ineens en hij nam de
parang uit Poesjie's handen. „Vlees uitbenen is ook een verzetje,"
zei hij hardop. „En het Concertgebouw is aardig, behalve als je in
de pauze moet gaan stompen en slaan om een kopje koffie te kunnen
krijgen." Hij sneed het vlees in gelijke lappen en hakte de botten
en de pezen er uit. Het was een zwaar en warm werk, maar het
eiste al zijn aandacht. Het was al bijna donker toen hij veertien,
tamelijk nette varkenslapjes op een rijtje naast elkaar had liggen.
Het vervulde hem met trots. Hij strooide er overvloedig zout overheen
en Poesjie legde ze op een stapel, stampte ze dicht op elkaar
en pakte ze toen in een rieten zak, die hij stevig met boomvezels
dichtbond. Evert keek er sceptisch naar en vroeg zich af hoelang
het vlees te eten zou zijn. Hij waste zorgvuldig het bloed en het
vet van zijn handen.
De middag was voorbijgevlogen. De tijd was barmhartig voor de
mens, die een bezigheid onder handen nam. De avond kapselde het
posthuis in zijn fluwelen kleed van duisternis.
Hij at bij het walmende licht van zijn oliepitje en begon daarna, in
een opwelling van overmoed, aan een brief voor Heleen. Hij
schreef met korte, droge zinnetjes, maar hij had het gevoel, dat
Heleen, terwijl hij haar schreef, steeds verder van hem afdreef. In
hem openbaarde zich een onmacht, welke hij tevoren niet bij zichzelf
had opgemerkt, waarschijnlijk omdat hij nooit zo ingespannen
bezig was geweest een brug te slaan van de oetan naar Amsterdam.
Hij legde zijn pen neer en leunde achterover tegen de bamboewand
van het vertrek. „Het gaat niet," zei hij halfluid. „Er zijn
twee werelden, gescheiden door een afstand van lichtjaren..."
149