Untitled - Stichting Papua Erfgoed

grote H's op een velletje papier. Hij maakte er krulletjes aan en de
krulletjes werden cijfers: 8.... 1 7 5.,.. 0 Het was
het telefoonnummer van Heleen. De H was van Heleen. Heleen
zat voor hem op de galerij van het posthuis in Waris en zij keek
hem rustig aan. Haar gezicht was van een diepe, bezonken rust,
als bij een madonna van de Primitieven. Alleen haar fijne wenkbrauwen
trilden een beetje.
Heleen's gestalte vervaagde en hij zat weer alleen in het posthuis.
De zorgvuldig getekende H's met het telefoonnummer lagen onder
zijn vingers. Hij verfrommelde het blaadje en gooide het op de
vloer, bukte zich toen, raapte het weer op en stak het in zijn zak.
Zijn bewegingen waren mechanisch. Hij greep een voddige doek
en begon de vliegenstrontjes van het tournee-blik te poetsen. Hij
maakte er figuurtjes van als ogen van dobbelstenen. Hij was een
trage, zoekende slaapwandelaar. Zijn gedachten zwierven onvatbaar
ergens ver van hem verwijderd door de kosmos en het was
onmogelijk ze te ordenen en saam te voegen tot een logisch geheel.
De tijd sloop op kousenvoeten voorbij...
Na het middageten kroop hij in zijn hangmat, zijn handen onder
zijn hoofd gevouwen. Boven hem kroop een trage spin langs de
zoldering, liet zich onverwachts een paar centimeter zakken en
koorddanste toen over een onzichtbaar draadje door de ruimte.
Evert keek naar de spin en hij moest zich beheersen niet te krabben
aan de rode muskietenbeten op zijn armen. Hij hoorde zijn polshorloge
vlak bij zijn oor tikken. Het werden dreunen, die in zijn
hoofd sloegen als hamerslagen.
Zo was het vroeger eens geweest, vlak voor zijn doctoraal. Hij was
volkomen leeggezogen. Hij wist niets meer, alleen het weten van
het met weten gonsde door een luchtledig in zijn hersenen. In hem
klom de wanhoop langzaam langs het touw van zijn zenuwen. Hij
was doodmoe. Hij verlangde te liggen en te slapen. Hij wilde niet
meer denken en hij kon niet meer denken. Er was alleen maar
145