Untitled - Stichting Papua Erfgoed

slapen. Hij voelde de vermoeidheid trekken in zijn spieren. Een
verlammende pijn remde zijn bewegingen. Hij keek door een rood
waas en ten laatste liet hij zich vallen. Hij kon niet meer. Hij verborg
zijn hoofd in zijn armen en drukte zich tegen de grond. Hij
verlangde, dat de aarde zich openen zou, dat er duisternis rondom
hem zijn zou, dat hij niets meer weten zou.
De avond viel en het was donker geworden, toen hij zich langzaam
oprichtte. De twee dragers zaten op hun hurken naast hem en
staarden hem zwijgend met grote, wijd-open angstogen aan. Maiwe
Aande voelde de koude van de nacht zijn lichaam doorhuiveren.
Hij zou een vuurtje hebben willen aanleggen, maar hij durfde niet.
De mannen van Waine slopen door de oetan en een lichtschijnsel
zou hem kunnen verraden. Hij had de wraakzucht in het wit van
hun ogen zien vlammen.
De nacht kroop traag voorbij. De nacht had duizenden angsten
meegebracht. De krekels snierpten, de kikkers rochelden, tezamen
een muur van geluid, waarachter de mannen van Waine dichterbij
slopen, hun pijlen op de bogen, gereed om te schieten. De nachtwind
beroerde de struiken en de bomen, zij werden vervuld van
onhoorbaar aansluipende mannen. De boomstammen veranderden
in Waine-Papoea's. Het zachte vezelen van de wind door de takken
was het geruis van plotseling overeind springende vijanden.
De schrijver van Waris meende van alle kanten de kreet „Oe wa
loe well!" te horen aangolven. Het water in de kali, dichtbij, ruiste
de wraakroep. Een nachtvogel gilde hem schril door de oetan. Hij
kromp ineen. Hij was de angst zelf geworden. De gestalten van de
bomen en de bergen groeiden tot aan de hemel en daarna stortten
zij zich om Maiwe Aande neer, gillend en schreeuwend met een
infernale woede.
De nacht scheen voor eeuwig over de wereld te liggen.
In de morgen zond hij de twee dragers uit om de polisie's te zoe-
140