Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De polisie's, die het hachelijke van de situatie inzagen, sloegen de
achterkant van hun hut open en vluchtten de oetan in. Dit was een
geluk voor Maiwe Aande, want de woede van de mannen van
Waine concentreerde zich op de polisie's, die schietend en
schreeuwend de muur van groen indoken. Hij sloop, gevolgd door
de twee dragers, de hut uit en verdween in de oetan. Hij rende als
een bezetene. Het was een wedloop met de dood, die achter hem
aan kwam, gedragen op de ontzettende kreet: „Oe wa loe wellü
Oe wa loe wellü!"
Hij was een opgejaagd dier en de oetan, waarin hij geboren en getogen
was, nam wraak op de afvallige Maiwe Aande, die zich voor
vijftig gulden per maand verkocht had aan de blanda's en die het
liefst niet herinnerd werd aan de tijd, dat hij in het oerbos leefde.
De oetan was er plotseling levensgroot en overweldigend. De oetan
stak haar doomige lianenvingers naar Maiwe Aande uit en trok
met wilde rukken zijn hemd en broek aan flarden. De oetan kleedde
hem uit en hij was naakt en onbeschermd, weerloos tegen een
vijand, die vroeger — lang geleden — zijn vertrouwde vriend geweest
was. De oetan zoog met haar zompige modder de schoenen
van zijn voeten. Toen was Maiwe Aande een mensdier, in het
luchtledige zwevend tussen twee levens. Het leven, dat hem had
voortgebracht en waaraan hij was ontgroeid en waaraan hij in
hoogmoedige verachting was vervreemd; en het leven, dat niet het
zijne kon worden, maar waarnaar hij haakte met een groot,
ambitieus verlangen en dat hem nu alleen liet, zonder bescherming.
Als een verslagene, voor wie de duimen omlaag wijzen.
Zijn lichaam werd geschramd en opengehaald. Het bloedde uit talloze
wonden. Zijn voeten schaafden op het rotsachtige bergterrein
tot open, bloederige klompen, waarin de pijn zo snerpte, dat zij gevoelloos
werden.
Maiwe Aande rende verder. Hij lette niet op richting of paden. Hij
rende, hijgend en met zijn bloed steeds harder bonzend aan zijn
139