Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kringelde omhoog en plotseling loeide een hoge, gele vlam naar de
hemel. Het heilige huis van Waine brandde.
De vlam, die uit het dak van het kerwari-huis naar boven schoot,
sloeg over op de harten van de mannen van Waine. Een wilde, alles
verterende haat maakte zich van hen meester. De wraak, die bloedrood
in de vlammen flakkerde, overspoelde alle andere gevoelens.
Zes mannen waren gedood. Een vreemdeling had hen in de aarde
geworpen als waren zij verachtelijke honden. Wraak! Wraak!
„Oe wa loe well! Oe wa loe wellü"
De mannen van Waine stortten zich naar voren. Pijlen werden op
de strakgespannen boogpezen gelegd. Een dof brullen steeg uit hun
kelen op.
De schrijver van Waris zag het en het was alsof de hele wereld op
hem neerstortte. Razend snel trok hij zich met zijn polisie's terug
in twee kamponghutten en beval, schor van angst en ellende, het
vuur te openen.
Maar de mannen van Waine kenden het geweer niet. Zij renden
onbeschermd vooruit, de kreet om wraak gillend opstotend naar
de hemel.
De polisie's, die hun geweren nooit anders gebruikten dan om er
mee over de schouder te lopen en het bij bijzondere gelegenheden
te presenteren, wisten niets van vuurspreiding af. Zij schoten de
ene kogel na de andere af, als het maar veel lawaai maakte. Zorgvuldig
richten deden zij niet. Doch de mannen van Waine waren
talrijk en zij stroomden als één man naar de hutten, waarin de
vijandige vreemdelingen verborgen waren. Bij tientallen werden
zij weggemaaid. Over de lijken van hun stamgenoten renden zij
verder en slaagden er in de twee hutten van elkaar te isoleren,
waardoor het de schrijver van Waris onmogelijk werd gemaakt zich
onder dekking van het geweervuur in de oetan terug te trekken. De
polisie's zaten in de ene hut en de schrijver met twee met pijl en
boog bewapende dragers in de andere.
138