Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kerwari-huis zag, herinnerde hij zich een bepaling, dat een dode in
de grond moest worden begraven. Een dode mocht niet worden
uitgedroogd en de beenderen mochten niet worden zwartgeblakerd.
Dat was een bepaling, die in Kota Baroe was uitgevaardigd.
Maiwe Aande draaide zich om en beval zijn polisie's achter het
kerwari-huis een diepe kuil te graven.
De mannen van Waine begrepen het bevel van de vreemdeling
niet. Het was iets vreemds. Een kuil graven? Maar had de vreemdeling
hen niet overladen met weldaden en geschenken? Het was
goed wat hij beval.
De mannen van Waine grepen hun nieuwe bijlen en hielpen de
polisie's de harde grond open te hakken. Het werd een grote kuil,
een gapende wonde in moeder aarde, donker en diep.
De schrijver van Waine knikte, ten teken dat het goed was en beval
toen, dat de lijken van de zes vermoorde mannen in de kuil gelegd
zouden worden.
De mannen van Waine stonden verstard. In hun hart zwol afgrijzen
en woede om zoveel openlijke minachting voor hun dappere doden.
Waren zij dan honden? De vreemdeling was een man met vriendelijke
daden, maar met een hart vol vergif. Wat betekenden nu de
bijlen, de lucifers, de spiegeltjes en de tabak tegenover zulk een
afgrijselijke belediging? Een dof gemompel van woede steeg in
hun midden op.
Maiwe Aande hoorde het niet. Hij stond in diepe, gezapige tevredenheid
toe te kijken hoe de polisie's de lijken snel met zand bedekten.
Het was goed wat hij gedaan had en zijn toeans in Kota
Baroe zouden vergeten, dat Epmi en Maisink hadden gedood en
geroofd. Hij richtte zich op. Hij zou zijn ordenend werk vervolmaken.
„Werp het vuur in het kerwari-huis!" beval hij de polisie's.
De vlammen lekten langs de gaba-gaba tot aan het atapdak. Rook
137