Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hem verantwoordelijk stellen voor het gebeurde. Vloek over Epmi
en Maisink, die door de schone ambities van Maiwe Aande, schrijver
van Waris, zo'n ruwe streep hadden getrokken! Maar misschien
was er nog iets te redden als hij zijn zending in Waine tot een
schitterend einde bracht. „Waar zijn de zes mannen, die onder de
pijlen van de rovers uit Epmi en Maisink gevallen zijn?" vroeg hij.
Die van Waine brachten hem naar het kerwari-huis, waar de lijken
van de vermoorden hingen te verschrompelen. Als het vlees aan
hun beenderen verrot was, zouden zij de beenderen in het vuur
zwart branden en ze daarna ophangen aan de donkere, vervuilde
wanden van het kerwari-huis, naast de beenderen van hun voorvaderen.
Zo wilde het de adat.
Het kerwari-huis stond in het centrum van de kampong. Het was
een hut, gebouwd van gaba-gaba en een dak van atap, door de zon
verschroeid tot een bruinachtig grijs. Het kerwari-huis was het
heilige huis. Het bestond uit twee vertrekken. Voor de vrouwen
was het kerwari-huis taboe. De mannen mochten alleen het eerste
vertrek betreden, enkele vierkante meters groot, met langs de wanden
lage baleh-baleh's. In de schemer kon men vaag aan het
plafond de zwarte doodsbeenderen zien hangen, macabere gestalten,
verstard in een lugubere dodendans. Spinnen hadden er
door de jaren heen een zacht waas van webben omheen geweven.
Alleen de korano van Waine en de kepala, adathoofd en oorlogsleider,
vergezelden de schrijver van Waris naar het tweede vertrek.
Daar hingen de zwart geblakerde koppen van geschoten mannelijke
zwijnen en aan het dak de beenderen der gestorven kepala's
en korano's en in het gevecht gevallen mannen. Het was een dicht
bos van beenderen en schedels, want Waine had vele oorlogen gekend
en vele krijgers moesten worden beweend, voordat hun gebeente
in het kerwari-huis werd opgehangen. Eén wand was leeg,
op een paar verdorde, verdroogde voorwerpen na, die in het mid-
135