Untitled - Stichting Papua Erfgoed

vrijding werd hij driemaal gedecoreerd en hij schaamde zich diep,
omdat hij al die tijd bang was geweest, verschrikkelijk bang. Maar
het avontuur was onafwendbaar.. .
Na zijn demobilisatie hervatte hij met een zucht van verlichting
zijn studie, vastbesloten deze zolang mogelijk te rekken. Indologie
scheen met de onzekere toestanden in Indonesië een vrijbrief voor
verdere emoties. Het lukte hem aardig dat lanterfanten, hoewel
zijn vader het met lede ogen aanzag. Een zoon, die de eeuwige
student ging uithangen, beviel hem niet. Hij trachtte Evert met alle
mogelijke argumenten te bewegen wat meer haast achter zijn
studie te zetten, maar de verwarde sfeer in het na-oorlogse Europa
zette weinig kracht aan zijn woorden bij.
Toen ontmoette Evert op een toneelvoorstelling, die de studenten
ten bate van de kankerbestrijding hadden georganiseerd, Heleen
Geraerds. Zij studeerde rechten. Zij was klein en tenger van postuur,
donker van uiterlijk met grote, bruine ogen, een kleine, rode
mond en een matbleke teint. Zij had iets kwijnends zoals een tere,
kostbare orchidee. Zij was langzaam in haar bewegingen op een
charmant-verveelde manier en zij sprak steeds op gedempte toon
als deed een te hard geluid haar onzegbaar veel pijn. Zij kleedde
zich met uiterste zorg en verfijnde smaak.
De eerste ontmoeting met Heleen Geraerds ervoer Evert Caldenhove
als een openbaring. Hij verliefde zich in het mysterie van het
emotieloze, dat rond deze jonge vrouw waarde en hij werd bezield
van een hartstochtelijk verlangen haar aan zich te binden. Haar
gracieuze apathie was als een stil, peilloos diep meer, waarin hij
zich wilde baden. Hij maakte haar het hof en na enkele maanden
reeds vroeg hij haar zijn vrouw te willen worden. Zij accepteerde
zijn aanzoek met dezelfde onverstoorbare rust als waarmee zij zich
zijn attenties liet welgevallen.
Hij stelde haar voor, zo spoedig mogelijk na de verloving te gaan
trouwen. Hij wilde, dat zij beiden hun studies zouden afbreken en
13