Untitled - Stichting Papua Erfgoed

werden ontworteld en vielen met donderend geweld door de oetan.
De regen raasde neer, de grond veranderend in een kokende en
borrelende moddermassa. Maar die van het Waris-gebied renden
voort, schreeuwend en gillend door de inktzwarte nacht, mensgeworden
magiërs, huilend en bezwerend de boze geesten, die in
het natuurgeweld aanstoven en rondom hen dansten. De Waine-
Papoea's konden hen niet meer volgen. Het krijsen van hun stemmen
vervaagde en stierf ten slotte geheel weg.
Laat in de avond van de tweede dag bereikten zij de kampongs
Epmi en Maisink.
De kampongs vierden feest. De zes gedode mannen van Waine
moesten worden weggedanst, opdat hun kwade geesten de kampongs
niet zouden overvallen en rampspoed brengen. Alle weerbare
mannen stroomden samen, hun vrouwen en kinderen meebrengend.
De varkens werden geslacht en gebraden. Het voedsel
werd opgegeten en toen het verzwolgen was, werden de vrouwen
en kinderen de oetan in gezonden om meer te zoeken. De mannen
hadden geen tijd daarvoor. Zij bekommerden zich niet om het
eten. Zij dansten. Zij dansten de oeroude zegedans. Zes vijanden
waren verslagen. Zes vijanden lagen op de aarde, getroffen door de
dodelijke flits van hun snelle pijlen.
Zij dansten...
Papoea Bras was de grote held van de dans. Zijn stem bulderde
luider dan die van de anderen. Zijn lichaam sprong hoger. Zijn
dans was feller en uitdagender. En als de anderen vermoeid raakten,
danste hij verder. Hij was de koning der demonen. De kaio
foefs loeiden zwaarmoedig, dagen en nachten lang. De bergen
bogen zich over naar de melodie en droegen haar verder dan het
Waris-gebied. Verder, veel verder, opdat een ieder zou weten, dat
er in Epmi en Maisink nog mannen woonden ...
In Waine smeulde de haat. Voor iedere gesneuvelde man moesten
twee koppen vallen. De haat groeide in de harten van die van
128