Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Eindelijk stond een van de Waine-Papoea's op en haalde uit zijn
hut een pak sago. Hij legde het neer en trok een tweede homp
varkensvlees naar zich toe.
Die van het Waris-gebied schudden heftig hun hoofden en
schreeuwden met schelle, verontwaardigde stemmen over zulk een
ongehoord hoge eis.
De onderhandelingen liepen weer dood. Het bieden en loven begon
opnieuw. Traag kropen de uren voorbij.
Ten slotte was men zover gekomen, dat er een groep van Waine de
oetan introk om pakken sago te halen. De zon daalde in de middag
en het was omstreeks drie uur. Die van het Waris-gebied
hadden nog steeds niet gegeten. Zij waren dat wel gewend in de
armoede van hun landstreek, maar vlak voor hun ogen zaten de
Waine-Papoea's en deden zich te goed aan dikke, brijïge pepeda
en sago-koekjes in klappermelk geweekt. Zij waren ontzet over
zoveel openlijk ten toon gespreide ongastvrijheid.
Geen van de mannen, die in die middag op de vergaderplaats van
Waine bijeenzaten, zou hebben kunnen zeggen hoe de onenigheid
ontstond. Zij was er. Plotseling. Volkomen onverwachts. Overrompelend
snel. Misschien waren de mannen van Epmi en Maisink
wrevelig geworden over de slecht lopende onderhandelingen;
misschien wantrouwden die van Waine hun bezoekers. Wie zal het
zeggen...
Maar zij gingen elkander te lijf. Eerst met de vuisten, harde, doffe
slagen op lichamen, later met de vlijmscherpe steek van de
casuarisdolken.
De kepala van Maisink, Bras, een reusachtige Papoea, die bij vroegere
rooftochten een gevreesd oorlogsleider was geweest, een man
even over de veertig, zwaar gebouwd met dijbenen als boomstammen
en dikke spierbundels, rollend over armen, schouders en
rug, greep het eerst naar zijn pijl en boog.
Dat was het teken.
125