Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ergens met een verre beschaving in verband stonden.
In het kleine, met riet afgeschoten vertrekje naast het zijne maakte
Poesjie het ontbijt klaar: de koffie en de gekookte rijst met een
papaja. Evert ging zitten eten. Buiten stonden de mannen en keken
zwijgend toe. Zij stonden roerloos en wachtten.
De regen had 's nachts opgehouden te vallen en de vroege zon
streek over de oetan, die op de bergen aan de horizon diep-blauw
opkleurde als een voortzetting van de hemel. Voor het posthuis
klapte lui een grote, rood-wit-blauwe vlag in de zachte morgenwind
heen en weer. Een haan kraaide en liep daarna met heerszuchtige
stappen achter een paar kippen aan. Rondom de kampong
lag het struikgewas en het onkruid in een lichte nevel, die langzaam
optrok.
Evert schoof zijn etensblik weg en wenkte de korano's naderbij te
komen.
Aarzelend klommen zij het trapje op en traden binnen. Zij bleven
in een rijtje voor hem staan. De schrijver van Waris trad naar
voren. Hij maakte een verpieterde indruk; halfnaakt met een gescheurd
broekje en een bovenlichaam bedekt met modder en vuil.
Hij stond te trillen op zijn benen en in zijn ogen blonk een bijna
dierlijke angst.
Evert had de avond tevoren al gehoord, dat de schrijver in de richting
van kampong Waine was vertrokken, ten einde te trachten
een bestuurspost te vestigen bij de daar wonende wilde Papoea's.
Evert's aankomst in Waris was zo snel en zo volkomen onverwachts,
dat niemand er eigenlijk iets van had geweten voor hij de
kampong binnenkwam. Hij meende nu, dat men de schrijver
's nachts in allerijl had laten terughalen en dat de man nu stond te
beven van angst, omdat Evert hem niet op zijn standplaats had
aangetroffen.
Evert wilde hem op zijn gemak stellen. Hij was helemaal niet van
plan de schrijver hard te vallen. Integendeel, het was in de man te
119