Untitled - Stichting Papua Erfgoed

vol met barsten. Net landkaarten ... Frankrijk... En daar...
ja... de laars van Italië...
Hij grinnikte, klaar wakker nu, en trachtte zich uit te rekken, maar
zijn hangmat was te klein. Met een zwaai wipte hij over de rand
op de grond. Het posthuis wiebelde heen en weer door de plof,
waarmee hij op de bamboestammetjes van de vloer terechtkwam.
— Alles zo gammel als wat, dacht hij, zijn armen boven zijn hoofd
rekkend en een paar diepe kniebuigingen makend. Zijn gewrichten
kraakten. — Je wordt zo stijf als een plank in die hangmat. Ik kan
beter een nieuwe zien te organiseren als ik terug ben. Eentje, die
bij mijn lengte past. In dit kreng hebben vroeger waarschijnlijk
alleen Amerikanen van een bijzonder klein formaat kunnen maffen.
Pygmee-Amerikanen bijvoorbeeld.
Aan een touw, dat dwars door het vertrek gespannen was, hingen
zijn kleren. Hij ging er wijdbeens, zijn handen in de zij, vóór staan
en inspecteerde zijn garderobe. — Vandaag een beetje netjes, Evert,
dacht hij. — Je bent in Waris en je moet je stand ophouden. Die
sokken daar, die witte broek en dat shirt... ja, dat ziet er nog een
beetje toonbaar uit.
Met zijn handdoek over zijn schouder slenterde hij op zijn sloffen
naar het mandihok. Het koele water verdreef de laatste slaap en
opgefrist kwam hij terug. Voor het posthuis stonden een paar
Papoea's. Zij salueerden overdreven stram en bogen daarna diep
voorover, toen hij voorbijliep. Het waren de korano's van de kampongs
in de omgeving van Waris, die hun opwachting kwamen
maken. Zij waren pontificaal uitgedost met hun speciale, door het
Bestuur verstrekte pakkian: tot op de draad versleten Amerikaanse
veldkleding en een vechtpetje of een Australische zonnehoed.
Evert maakte op zijn dooie gemak toilet. Het was prettig er de tijd
voor te nemen. Goed gewassen en geschoren voor de dag komen,
betekende voor hem nu meer, dan vroeger al het geval geweest
was. In de oetan was het een vastgrijpen aan uiterlijke dingen, die
118