Untitled - Stichting Papua Erfgoed

de regen en glimlachte. Vandaag zou de laatste etappe beginnen
met Waris als eindpunt. — Ik hoop niet veel, dacht hij, — maar nou
mag Van Weghen eindelijk wel eens komen opdagen ...
Het was of de oetan voor dit laatste traject nog eens al haar krachten
verzamelde. De uren naar Waris schenen even zovele eeuwigheden
te zijn. De berghellingen waren steil, spiegelglad van modder
en rottende bladeren. Bomen en struiken hadden zich tot een
schier ondoordringbaar massief ineengestrengeld. De rivieren
waren kolkende razernijen, zodat Evert en Poesjie zich aan elkaar
moesten vastklampen, om niet door de kokende golven te worden
meegesleurd en te pletter geslagen te worden tegen de enorme
rotsblokken, die zwart en vijandig uit het ziedende schuim oprezen.
Eerst tegen de avond bereikte hij Waris, een kampong van tien
armelijke hutten. De bewoners waren niet te ontdekken. Evert
veronderstelde, dat zij de oetan waren ingetrokken om eten te
zoeken.
Het land was zeer arm, sago groeide er bijna niet, kasbi en kladdi
kwamen bijna niet voor en uren van de kampong verwijderd hadden
de mensen hun primitieve kebons, waaruit maar een karige
oogst te halen viel.
Voor het posthuis zittend keek hij uit over de donker beboste
berghellingen. In de dalen steeg de nevel uit de oetan op. Het
waren net kleine meertjes in de eindeloosheid van het groen. De
schemer trok langs de kleuren en verfletste ze tot onduidelijke
nuances tussen zwart en grijs.
In een jampotje had hij wat olie gegoten en er een pitje in gezet.
Het was een primitief, vies-walmend lichtje. Het wierp lange,
dansende schaduwen. Zelf was hij als een groot, donker dier, ineenkrimpend
en weer oprijzend, op de wand geprojecteerd. Hij zat
zijn dagrapport te schrijven op een tournee-blik, dat als lessenaar
dienst deed. Hij had een hekel aan het dagrapport, omdat het hem
114