Untitled - Stichting Papua Erfgoed

lag een varken. Het nam in de halve duisternis enorme afmetingen
aan. Het was een kolos van een zwijn, zacht neerliggend in de
warmte van het stervende vuur.
Evert draaide zich om en zocht in het posthuis op de tast zijn
karabijn en kwam terug naar de voorgalerij. Hij wipte de veiligheidspal
om. Het tintelde in zijn bloed, toen hij het geweer ophief
en aanlegde. Hij kon de kop van het varken niet onderscheiden en
hij besloot snel twee kogels na elkaar af te vuren. Zo'n kans kreeg
hij niet iedere dag. Hij spreidde zijn benen om stevig te staan op
het doorzwiepende bamboe van de voorgalerij.
De haan sloeg over met een droog, tikkend geluidje. Verder gebeurde
er niets.
Het varken stoof overeind, rende log een twintig meter, draaide
zich toen om en knorde boos.
Evert beet zijn tanden op elkaar en vuurde weer, maar ook de
tweede patroon weigerde. — Nat geworden! dacht hij teleurgesteld
en holde naar binnen om Poesjie's geweer te pakken, een onhandelbaar
gevaarte uit de tijd van de Jappen.
De jongen werd wakker en volgde hem naar buiten, maar toen hij
opnieuw aanlegde, drukte Poesjie de loop omlaag. „Tida tembak,
toean!" siste hij verschrikt. „Niet schieten! Het is het varken van
de korano."
Het varken knorde misnoegd, liet zich in de modder zakken en
werd één met de duisternis.
Evert staarde zijn bediende een ogenblik verbluft aan en begon
toen te lachen. „Ben ik even blij, dat mijn karabijn weigerde!" riep
hij, Poesjie een kletsende klap op diens schouder gevend. „Daar
had ik morgen een keet mee gekregen van heb-ik-jou-daar!"
Poesjie verstond er niets van, maar hij grinnikte of hij het grapje
door had. Hij legde het vuur opnieuw aan en omdat het toch bijna
morgen was, kookte hij meteen maar koffie.
Evert slurpte behaaglijk van de warme vloeistof. Hij luisterde naar
113