Untitled - Stichting Papua Erfgoed

achter hun muren mensen. Het was prettig te fantaseren, wie er
woonden en de kaleidoscoop van hun levens te verzinnen.
Zaterdagsavonds stonden de werkers van het Leger des Heils bij de
Westerkerk. De regen deed hen donker glimmen. Hun zingende
stemmen klonken hoog en ijl door de natte avond. Het koper van
hun muziekinstrumenten vlamde kil in het licht van de straatlantaarns.
Een langsgierende tram duwde hun gezang weg in het
ratelen van de wagens. De takken van de bomen dropen met uitgespreide
vingers boven hen. De duisternis onder de bomen sloeg
dood tegen de hoge muren van de kerk.
De regen viel...
De regen bracht Evert terug naar het bivak Merren. — Morgenochtend
om vijf uur vertrek ik met mijn zeven dragers, dacht hij. —
De laatste etappe naar Waris ...
Dat was de werkelijkheid, maar de regen vlaagde hem heen en
weer in de tijdloosheid van verleden naar heden en weer terug. Hij
lag languit achterover in zijn hangmat en hij liet zich meevoeren in
een behaaglijke willoosheid. Het verleden was nog nooit zo sterk
aan hem opgedrongen als nu. Van het ogenblik af, dat hij de tournee
begon, was het verleden iets onwerkelijks geweest, iets, waarvan
hij zich nauwelijks kon voorstellen, dat het ooit een realiteit in
zijn leven geweest was.
— Misschien is het een teken, dat ik de oetan de baas ben gebleven,
peinsde hij. — Ik herleef als Evert Caldenhove, die vroeger in Holland
woonde en een eigen omgeving had en tegelijk ben ik Evert
Caldenhove, het eilandje middenin een eindeloze oetan-oceaan. Ik
sta op de drempel tussen wereld en oer-natuur en ik keer terug
naar het verleden, naar de werkelijkheid van een eigen, vertrouwd
leven. Doe ik dit om mijn eenzaamheid af te reageren? Is het een
reactie op de vermoeienissen van de afgelopen uren, waarin ik over
berghellingen glibberde? Of is het een begin naar mijn eigen evenwicht,
dat balanceert tussen wereld en oetan? Groei ik boven beide
111