Untitled - Stichting Papua Erfgoed

silhouetten van hun lichamen zien afsteken tegen de flakkerende
lichtschijn van het vuurtje, waar omheen zij gezeten waren.
De regen, die met kletterend lawaai op het atapdak neerranselde,
kreeg nu iets gezelligs, iets troostends. Het dak en de wanden van
de hut bouwden zich rondom hem en het water streek er overheen,
de intimiteit van het vertrek verdichtend tot een behaaglijk vertoeven.
Evert lag met gesloten ogen, zich koesterend aan de
warmte van het vuur. Hij hoorde het zachte gekletter van eetgerei,
waarmee Poesjie bezig was en hij verbeeldde zich in een gemakkelijke
fauteuil te zitten. Vlak naast hem brandde de haard...
Hij was in de kamer, die hij tijdens zijn studententijd in Amsterdam
had bewoond. Een grote kamer op de vierde verdieping van een
oud grachtenhuis. Hij lag lui met zijn benen over de rand van de
fauteuil en rondom hem was een zachte warmte met de geur van
zoete tabak. Buiten was de regen, het leven van de stad dempend,
met als enige speelsheid in het gestage vallen van het water het
tintelende spel van plenzende waterdroppels in het donkere grachtenwater,
waar de weerschijn der lantaarns duizenden malen werd
gebroken en vervormd tot grillige lijnen en punten. Het was heerlijk
zo te zitten in een van regen vervulde avond. Hij hing, zonder
gedachten, in zijn stoel en luisterde naar de geluiden.
Soms kon hij plotseling oprijzen, zijn jas aantrekken en met een
oude hoed achter op zijn hoofd gedrukt de deur uitlopen, de regen
in, de grachten langs helemaal tot aan het IJ, waar de beslotenheid
van de stadsregen plaats maakte voor de ruwe, uit de vlakke polder
aanbolderende wind, die hem de regen recht in het gezicht woei
met duizend speldeprikken.
Soms ook ging hij naar Heleen en haalde haar op voor een wandeling.
Dan liepen zij samen door de natte avond, dicht langs de
huizen, die hoog en donker boven hen oprezen. In het donker
waren de huizen anders dan overdag. Des avonds waren zij in
zichzelf gekeerd, besloten en vol zwarte afweer. En toch leefden er
110