Untitled - Stichting Papua Erfgoed

daar nooit aan toe gekomen. Evert ontmoette de korano, een schrale
man, wiens enige kennis van het Maleis bleek te bestaan uit een
paar maal herhaald: „Selamat hari, toean," zodat de conversatie
binnen de minuut doodviel.
Na drie kwartier kwamen de dragers overeind, nog moe en niet
uitgeslapen, maar tenminste verzadigd. Evert trok met Poesjie achter
hen aan de kali door en liep door het regengordijn de eerste
helling op. Het was vier uren lopen van Meor naar Ampas en er
was geen levende ziel te bekennen. Niets wees op de aanwezigheid
van mensen, behalve het smalle, nauwelijks te onderscheiden
paadje, dat in de grilligste bochten door het terrein slingerde.
Hij kwam slechts langzaam vooruit, maar hij zag in, dat als hij zijn
tempo opvoerde, hij deze urenlange marteling onmogelijk zou kunnen
volhouden. Hij trachtte tijd en vermoeidheid te bevechten door
zich te verbeelden, dat Heleen uit Holland was gekomen en in
Kota Baroe op hem wachtte.
De Amerikanen hadden in Kota Baroe huizen gebouwd, houten
keten met een geprojecteerde levensduur van twee jaar; typische
geringschatting van een in overvloed levend volk voor het materiaal,
want de huizen stonden er nog steeds. Het was Evert opgevallen,
dat zo'n primitieve behuizing met wat eenvoudige middelen
bewoonbaar en gezellig gemaakt kon worden. Het zachte,
vriendelijke licht van een schemerlamp, een paar gemakkelijke
rotanstoelen, vrolijk-frisse gordijntjes, een aardig pulletje met bloemen
... het verried de zorgende hand van een vrouw. Zo'n huisje
werd een oase van rust en intimiteit. Hij meesmuilde bij de gedachte,
dat zijn verlangen naar rust de eerstvolgende jaren belichaamd
zou zijn in zo'n houten keetje, waarbinnen hij vergeten
kon, dat hij maandenlang gevochten had met de barnende krachten
ener verlaten en woeste natuur. Hij verlangde naar een klamboekamer,
naar een taf ellaken, helder wit voor het ontbijt gespreid en
hij stelde zich voor, dat hij eten zou van echte borden en drinken
107