Untitled - Stichting Papua Erfgoed

weekt en het spoot tussen de voering van zijn kleren door in dunne,
kleffe straaltjes. De hitte hing broeierig te vechten tegen de regen.
Hij ging zitten en keek naar de lucht, die loodgrijs en zwaar boven
hem hing. Het was duidelijk, dat de regen nog uren zou aanhouden.
De dragers kwamen hem vragen of ze de nacht in het bivak mochten
doorbrengen om de volgende morgen via Ampas naar Merren
door te trekken. Een kort ogenblik dacht hij er over, aan hun verzoek
gevolg te geven. Het was nog een vermoeiende tocht naar
Ampas, urenlange klim- en daalpartijen en dat onder een steeds
harder neerstromende regen. Maar toen zei hij bars, dat hij meteen
doorging naar Merren. De dragers begonnen te mopperen en zelfs
Poesjie kwam vragen of bij niet op zijn besluit wilde terugkomen,
maar Evert schudde koppig zijn hoofd. Ze zouden direct doorlopen
naar Ampas en vandaar naar Merren. Per slot van rekening was
het de schuld van de dragers zelf, dat ze moe waren. Als ze niet tot
diep in de nacht hadden gedanst, zouden ze nu fit geweest zijn. Hij
wilde er geen rekening mee houden.
„Maar ze hebben nog niet gegeten vanmorgen, toean," zei Poesjie.
„Dan eten ze maar hier en dan komen ze ons maar achterna. Ik ga
verder!" zei Evert wrevelig. — En je bent een lekkere doordrijver,
dacht hij er achteraan. — Het is niet verstandig om die lui hier
achter te laten. Tussen Meor en Ampas ligt een terreintje, waar je
bleek van om je neus wordt, daar heeft zelfs pater Piet een heilig
ontzag voor. Als ik nou doorloop, heb je kans, dat ze me kalm in de
steek laten.
Hij kwam in zoverre op zijn besluit terug, dat hij de dragers gelegenheid
gaf eerst goed te eten. Maar daarna trokken ze verder,
ze konden op hun kop gaan staan.
Kampong Meor bestond uit zes hutten, die op de grond waren gebouwd.
Het Bestuur had bevolen alle hutten op palen te bouwen,
maar in Meor, waar hooguit zestig Papoea's woonden, was men
106