Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zich tot water, zwaar en dik, dat gierde uit de toppen der bomen
en uit de ondoordringbare struiken aan de voet en langs de stammen
van de bosreuzen. De regen scheen uit de grond op te springen
uit duizenden bronnen.
De bergen leken onherbergzamer en ruiger dan ooit tevoren. De
bladeren van de bomen lagen in een meterdikke brij op de grond te
rotten en maakten het lopen tot een vallend glibberen van de ene
boomwortel naar de andere. Evert remde de vaart van zijn vallen
aan takken en boomstammen. Handen en voeten moest hij gebruiken
om bij het naar boven klauteren niet uit te glijden en neer
te storten in diepe afgronden. Hij vorderde slechts een paar honderd
meter per uur. Het afdalen was nog verschrikkelijker. De
borrelende bladerenbrij bood geen enkel houvast aan de voeten.
Het enige wat hij kon doen, was vallen van boom tot boom, van
struik tot struik, zijn lichaam openschrammend en kneuzend aan
scherpe doornen en hard hout.
In de dalen stortten zich de berg-kali's met donderend geweld
langs en over de rotsblokken naar beneden. Een landschap van een
ruige, woeste schoonheid, zó groots, dat Evert zich nauwelijks kon
voorstellen, dat een mens zich ooit hier gewaagd zou hebben.
Maar de dragers, die voor hem uitsjouwden, zochten zeker hun
weg en zij zagen paden, zo klein als het nauw zichtbare spoor van
een bosdier.
Toen de regen begon te vallen, verhoogden zij het tempo. Bij de
afdalingen renden zij de hellingen af met een gemak en een
souplesse, welke Evert hun benijdde. Zij wilden zo spoedig mogelijk
bivak Meor bereiken. Daar vielen zij uitgeput op de grond,
gooiden de barang van hun schouders en rolden dikke, vormloze
strootjes van boven een vuurtje gedroogde bladeren. Zij hijgden
en kreunden alsof zij nooit weer overeind wilden komen.
Evert kwam als laatste binnen met Poesjie achter zich aan. Hij
snakte naar adem van het harde lopen. Het water had hem door-
105