Untitled - Stichting Papua Erfgoed

haar met zich mee de oetan in. De vrouwen rennen giechelend
terug naar de kampong.
„En hoewel een man, die genoeg heeft van zijn vrouw, haar zonder
meer kan ruilen voor een andere uit de kampong, komt overspel
nagenoeg niet voor," zei Van Weghen. „Overspel wordt met de
dood gestraft. De schuldigen worden doorzeefd met pijlen, waarna
hun lijken de oetan worden ingesleept. Worden er mannen of
vrouwen ziek, dan laten zij hen links liggen. Sterven zij, dan is het
goed. Worden ze beter, dan is het ook best. Ik ben geneigd dit niet
als harteloosheid of onverschilligheid te brandmerken. De ziekte is
een boze geest en de mens, die er door wordt bezeten, moet het
maar alleen tegen hem uitvechten. Daar mogen de anderen zich
niet mee bemoeien. Kijk, Evert, je ziet dus wel, dat je uit deze
dingen moeilijk het liefdegevoel, dat wij kennen en hoogachten,
kunt peuren, hoewel je het daarentegen niet zou mogen ontkennen."
En Poesjie schreeuwde door de oetan en van ergens ver weg in de
richting van Kombjeti antwoordde een meisje, dat hem achterna
was gelopen om hem haar kleine geschenk te geven.
II
xien uur voor het bivak Meor viel de eerste regen. Evert had hem
al van ver horen aankomen; een zacht bruisen als van een verre
kali. De toppen van de bomen begonnen te wiegen en te kreunen in
de aanwakkerende wind. Het licht, het groene, schemerachtige
licht, dat door de bladerenmuur boven zijn hoofd wist door te
dringen, verkilde en tussen de bomen en de struiken wrong zich
een dikke, grijze nevel, laag dampend over de vochtige grond.
En plotseling was de regen er. Hij viel niet. Hij was overal en uit
alle richtingen. Hij kwam uit het oerbos zelf. De nevel verdichtte
104