Untitled - Stichting Papua Erfgoed

met zijn gedachten bij het feest, dat met onverminderde geestdrift
verder ging. Het was meer plicht, dan vriendelijkheid, dat hij bij
Evert's vertrek aanwezig was.
Evert liep met Poesjie achter de dragers aan het smalle modderpad
op de oetan in. Hij had nog geen honderd meter gelopen toen hij
iemand achter zich aan hoorde komen. Hij stond stil en draaide
zich om. Even later dook er een Papoea-meisje uit het groen op. De
meisjes uit de kampong kreeg hij weinig te zien, omdat zij door de
ouders tot haar huwelijk binnenshuis worden gehouden en alleen
buiten mogen voor wat licht werk.
Het meisje boog even schuchter in zijn richting, schoof toen schuw
langs hem heen naar Poesjie en sprak met hem in een dialect, dat
voor Evert alleen maar uit medeklinkers scheen te bestaan. Zij gaf
de jongen een pakje geroosterde bananen en sago-koekjes in bladeren
verpakt, en rende toen als een hinde terug de oetan door
naar de kampong. Af en toe kreet zij luid en doordringend en
Poesjie antwoordde, ook toen zij allang niet meer te horen was.
Evert liep verder. Hij lachte naar zijn bediende. „Was datje vrouw,
Poesjie?" vroeg hij, maar hij kreeg slechts een vreemd, halfverlegen
lachje ten antwoord.
— Van de liefde en het huwelijk van de mensen hier zal ik wel
nooit veel leren begrijpen, dacht hij. — Misschien zie ik alleen de
dingen, zoals ze door de adat bepaald zijn, maar in het wezenlijke
dring ik niet door.
Hij herinnerde zich een gesprek, dat hij eens, op een avond in Kota
Baroe, met Van Weghen had gehad. „Dat zijn dingen, waar je
eenvoudig niet achter kunt komen," zei hij. „Je moet begrijpen, dat
wij met de Papoea alleen maar goed van gedachten kunnen wisselen
als het over zuiver materiële dingen of uiterlijke verschijningsvormen
gaat. De diepste gedachten en gevoelens zijn niet uit te
drukken, omdat... zij die zelf niet kennen, althans zich niet gerealiseerd
hebben. Wij komen er in de toekomst ook niet achter.
102