Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Evert sprong op. „Heb je ze dan niet uit hun bed getrapt?" riep hij
boos.
„Ze waren moe, toean. Zó moe. Ze hebben gedanst..."
„Niks mee te maken!"
Evert deed een stap vooruit. „Haal de korano! Direct!"
Poesjie maakte zich als een haas uit de voeten.
— Dat ook nog, dacht Evert wrevelig, terwijl hij zich weer op het
barang-blik liet zakken. — De heren liggen nog op één oor, moe van
het dansen ...
„Wah...! Wah...! Wah...!" dreunde het uit de kampong.
Het geluid ergerde hem ineens, het wekte zelfs weerzin in hem op.
De korano kwam buiten adem de heuvel ophollen.
„Toean..."
Evert stond op. „Waar zijn die snertkerels?" schreeuwde hij en hij
hield zijn horloge onder de neus van de korano. „Halfzeven is het!
Zie je het? Halfzeven!"
De korano knikte ijverig, hoewel hij in zijn leven nog nooit een
horloge had gezien, laat staan dat hij wist wat het was. Hij kroop in
zijn schulp voor de woedende blik van Evert. Hij kende de toean
niet meer terug, nu hij diens vriendelijke glimlach miste. De dragers
waren er niet, ja, dat was vervelend. Met een vergoelijkend
gebaar legde hij bei zijn handen tegen zijn wang en knikte zijn
hoofd opzij. „Koelie tidoer," zei hij langzaam. „Mwrrrrrr...
Mwrrrrrr..." Hij snorkte. „Dansa... dansa!" voegde hij er nog
verduidelijkend aan toe.
„Ga ze halen!!" bulderde Evert en tegelijkertijd had hij het idee,
dat hij zich op een geweldige manier stond aan te stellen. Die opgeschroefde,
kunstmatige woede ging hem niet goed af. Ergens in
hem verzette er zich iets tegen. „Je speelt maar behoorlijk op je
poot," had Van Weghen gezegd. „Als je je als een halve zachte gedraagt,
zien ze dat heus niet als een te waarderen vriendelijkheid
van jouw kant, maar als een teken van zwakheid. Denk daar aan,
100